تمثیل طوطی هندوستان از ابوالفتوح رازی تا خواجوی کرمانی
الموضوعات :
مهدیه چراغی
1
(دانشجوی دکتری گروه زبان و ادبیات فارسی، واحد کرج، دانشگاه آزاد اسلامی، کرج، ایران)
احمد ذاکری
2
(دانشیار گروه زبان و ادبیات فارسی، واحد کرج، دانشگاه آزاد اسلامی، کرج، ایران)
الکلمات المفتاحية: تمثیل, اعیان ثابته, India, هندوستان, Saying, طوطی, تعیّن, Parrot, Stable documents, Determining,
ملخص المقالة :
ادبیات تمثیلی، هنری است از مقولهی زبان مجازی (بیان) در خدمت اصلاح رفتارهای فردی؛ لذا از آغاز، مورد توجه اهل ادب و هنر بوده است. در ادبیات فارسی ـ چه در نثر و چه در نظم ـ به آثاری برجسته بر میخوریم که تمثیل را ابزاری برای روشنگری و مستندسازی برخی مطالب که فهم آنها به توضیح نیاز داشته، قرار دادهاند. یکی از این تمثیلها، داستان طوطی هندوستان است. این تمثیل که در سدهی ششم هجری، میان اهل فضل شناخته شده بود، به خود رنگ و بوی عرفانی و گاه فلسفی گرفت. شیخ عطار و حضرت مولانا، دیدگاهی مشابه دربارهی آن ارائه کردهاند؛ ولی خواجوی کرمانی در این مورد، نظریهی تازهای آورده که این مقاله میکوشد با نگاهی به ساختار درونی تمثیل، به کاوش دیدگاههای مختلف دربارهی تمثیل طوطی هند بپردازد.
قرآن مجید با ترجمهی الهی قمشهای.
_||_