شهـریـار، سنتگرایی رو به سوی نـوگرایان (تأملی در راز دل‌های او با نیما)
الموضوعات :علی سلیمی 1 , محمد نبی احمدی 2
1 - دانشیار زبان و ادبیات عربی دانشگاه رازی کرمانشاه
2 - استادیار گروه ادبیات عربی دانشگاه رازی کرمانشاه
الکلمات المفتاحية: modernism, شهریار, Nima, traditionalism, نوگرایی, نیما, سنتگرایی, حیدر بابا, shahriyar, Heydar Baba,
ملخص المقالة :
نام شهریار، این "تب کرده ی عشق"[1] با غزل سنتی در شعر فارسی پیوند خورده است. او سنت گرایی بود که روی به سوی نوگرایی داشت، و از سوی دیگر، غالب نوگرایان، وی را در غزل سنتی در شعر معاصر، سرآمد می شمرند. عشق و شوریدگی، جان‌مایه‌ی اصلی غزل‌های اوست. در ابتدای جوانی، عشقی زمینی خرمن وجود او را به آتش کشید، اما ناکامی در این دل‌باختگی، وی را به سوی عشقی عرفانی و آسمانی سوق داد. غزل های او وصف حال این هجران است. شهرت او علاوه بر اینها، مدیون شعر روستایی- اجتماعی "حیدر بابا سلام" اوست که خاطرات تلخ و شیرین گذشته را با زبانی ساده و دل‌نشین روایت می کند. شهریار از میان نوگرایان، تعلق خاطری ویژه به نیما داشت. شعر افسانه ی نیما، او را که به گفته ی خودش "طفل مکتب حافظ" بود، وارد دنیایی جدید نمود. درد دل ها و گفتگوهای سرشار از مهر و عطوفت او با نیما، در سه سروده ی: "شاعر افسانه" و "دو مرغ بهشتی" و "پرواز مرغ بهشتی" گویای عمق همزبانی این دو شاعر نامدار با همدیگر است. او در اثر برجسته ی "دو مرغ بهشتی" که ماجرای دیدار خود با نیما را شرح می دهد، از شعر "افسانه" وی الهام گرفته است.
- شهریار، محمد حسین (1385) دیوان شهریار، ج 1 و 2، چ 28، تهران، نگاه.
- علیزاده، جمشید (1374) به همین سادگی و زیبایی، یاد نامه شهریار چ اوّل، (مجموعه مقالات) تهران، نشر مرکز.
- کاویانپور، احمد (1376) زندگی ادبی و اجتماعی استاد شهریار، چ 2، تهران، اقبال.
- طاهباز، سیروس (1376) پر درد کوهستان، در باره زندگی و هنر نیمایوشیج،چ2، تهران، زریاب.
- نیک اندیش نو بر، بیوک (1377) در خلوت شهریار، چ اوّل، تبریز، آذران.
