بدیع بلخی و پندنامه انوشیروان*

الموضوعات :

هاشم محمدی ¹ (استاد یار زبان و ادبیات فارسی دانشگاه آزاد اسلامی ـ واحد گچساران ـ ایران)

تاريخ الإرسال : 17 السبت , محرم, 1434 تاريخ التأكيد : 24 الجمعة , جمادى الأولى, 1434 تاريخ الإصدار : 12 الأربعاء , رجب, 1434

الکلمات المفتاحية: ویژگی‌های سبکی, بدیع بلخی, پندنامه انوشیروان, ادبی, هنری, Badee Balkhi, Anoushiran, s pand nameh, stylish, literary . and artistic features,

ملخص المقالة :

ابومحمد بدیع بلخی از شاعران قرن چهارم هجری است که درنام وکنیه وزندگانی وآثار او بین تذکره نویسان اختلافات زیادی وجوددارد، ازآثار او مثنوی راحة الانسان است که برگرفته ا زپند نامه انوشیروان می‌باشد. موضوع شعری این پند نامه که سراسر حکمت وپند و اندرز است بیشتر جنبۀ علمی وساده دارد ویادآور پندهائی است که از بزرگان ایران باستان به جای مانده وخودشاعر هم روایت‌های گوناگونی را از زبان شخصیت‌های اساطیری ،تاریخی بیان کرده است. دراین مقاله به معرفی این پند نامه و ویژگی‌های سبکی وادبی وهنری آن پرداخته شده است.

المصادر:

 

1-   آموزگار، ژاله واحمد تفضلی(1386) کتاب،پنجم دینکرد، تهران: معینی

2-   اسدی توسی(1365) لغت فرس، به کوشش فتح الله مجتبائی، علی اشرف صادقی،تهران: خوارزمی

3- انوشه، حسن(1376) فرهنگ‌نامه ادبی فارسی (دانش‌نامه ادب فارسی 2) تهران: سازمان چاپ و انتشارات.

4-   تاوادیا، ج(1386) زبان وادبیات پهلوی، ترجمه س نجم آبادی، تهران: دانشگاه تهران.

5- تفضلی،احمد(1378) تاریخ ادبیات ایران پیش از اسلام، به کوشش ژاله آموزگار، تهران: سخن.

6-   صفا، ذبیح الله (1367) تاریخ ادبیات درایران ،تهران: فردوس.

7-   نفیسی، سعید (1312) پندنامه انوشیروان (به شعر)، تهران: بی‌جا.

8-   ــــــــــــ (1377) شرح احوال واشعار و محیط زندگی رودکی، تهران: اهورا.