زمینه های بدبینی و یأسِ فلسفی در اشعارِ تعلیمی و غناییِ ایرج میرزا
الموضوعات :
علی بالی
1
(دانشجوی دکتری زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه آزاد اسلامی- واحد تهران مرکزی – تهران - ایران)
علی اصغر حلبی
2
(استادیار زبان و ادب فارسی، دانشگاه آزاد اسلامی- واحد تهران مرکزی – تهران - ایران)
الکلمات المفتاحية: pessimism, بدبینی, نومیدی, یأسِ فلسفی, ایرج میرزا, Iraj Mirza, disappointment, Philosophical despair,
ملخص المقالة :
بدبینی و یأس حالتی روانی است که در ساحتِ عقلی و عاطفیِ اشخاص روی می دهد و در اغلبِ جوامع متداول است. شکلِ حادِّ آن را در بین شاعران و روشن فکران می توان دید که به آن یأسِ فلسفی می گویند. زمینه های این حالات را در رویدادهای زندگیِ خصوصیِ افراد و تحوّلاتِ سیاسی، اجتماعی و اقتصادیِ جامعه می توان جستجو کرد. در آغاز سده ی بیستم، در ایران و پس از شکست نهضت مشروطه بخشی از درون مایه های شعر این دوره به بدبینی و یأس گرایید. ایرج میرزا، از شاعرانِ برجسته ی این دوره است که اندیشه و آثار تعلیمیِ او متأثّر از یأس و بدبینی است. زمینه های این بدبینی از بی مهریِ دوستان، مرگِ فرزندِ جوان، فقدانِ موقعیّت های اجتماعی، از دست دادن مناصبِ دولتی و افولِ جایگاهِ اشرافیِ خاندانش متأثّر است.
