اصول مدیریت زمان و آسیب شناسی آن در دیوان اعتصامی
الموضوعات : Persian language and literature textsهانیه طاهرلو 1 , کامران پاشایی فخری 2 , پروانه عادل زاده 3
1 - دانشجوی دکتری زبان و ادبیّات فارسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد تبریز،تبریز،ایران.
2 - عضو هیأت علمی گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد تبریز،تبریز،ایران.
3 - عضو هیأت علمی گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد تبریز،تبریز،ایران.
الکلمات المفتاحية:
ملخص المقالة :
مسئله زمان پیوسته ذهن و دل ، حاضر و غایب ، و دیروز و امروز انسان را به خود مشغول کرده است. حقیقتی است که با وجود انسان پیوند یافته است و انسان همیشه خود را در چنبره ی آن مییابد ، گویا انسان اسیرِ زمان است و راهی برای برون رفت از این اسارت ندارد. بهره گیری از زندگی و رسیدن به موفّقیّت از جمله اهداف اساسی انسان ها است. یکی از مهم ترین گام ها در این راستا تسلّط بر زمان و مدیریت صحیح آن میباشد. در این دیدگاه افراد به تعیین و الویت بندی اهداف، تصمیم گیری و برنامه ریزی عملیاتی شایسته توصیه شده و نیز از سستی، شتابزدگی و هرگونه اقدامیکه انجام به موقع و شایسته امور را تهدید می کند، باز داشته شده اند. پروین در این بررسی به بازتابی از وقت و ارزش زمان که بیانگر ارزش وجودی هستی است اشاره ای میکند و یافته ها نشان میدهد در باورها ، انسان ها به سوی کمال تا رسیدن به اصل ، با گذر از آفندهای روزگار( تلف کردن وقت) طی طریق می کنند. نتیجه اینکه کسی ارزش وقت را بداند ارزش عمر را دانسته است. آنچه در این مقاله بازیابی و بررسی میشود روش بهینه از زمان و عوامل آسیب رسان در دیوان پروین است که مضمون اشعار پروین بر گذرا بودن عمر و غنیمت شمردن لحظه و زیستن حال تأکید دارد و همین امر ، میزان اهمّیّت این موضوع و ضرورت بررسی آن را نشان میدهد. تحقیق با کنکاش در منابع مکتوب با شیوه ی پژوهشی توصیفی انجام شده است.
