طبیعت‌گرایی در اشعار سیاوش کسرایی
الموضوعات :
نرگس اصغری گوار
1
,
بتول عزیزی جیرآبادی
2
,
علی رمضانی
3
1 - استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی، واحد اهر، دانشگاه آزاد اسلامی، اهر، ایران.
2 - دانشجوی دکتری گروه زبان و ادبیات فارسی، واحد اهر، دانشگاه آزاد اسلامی، اهر، ایران.
3 - استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی، واحد اهر، دانشگاه آزاد اسلامی، اهر، ایران.
الکلمات المفتاحية: طبیعت‌گرایی, سیاوش کسرایی, هم‌پیوندی عینی, سمبلیسم, تصویرسازی.,
ملخص المقالة :
عناصر طبیعت یکی از گسترده‌ترین ابزارها برای آفرینش خلاقیت‌های هنری است زیرا تخیل را حاصل کشف رابطه‌ای تازه و شگرف میان عناصر طبیعت با سرشت یا با تفکر انسان دانسته‌اند. در پژوهش حاضر اشعار کسرایی از لحاظ نگرش تازه‌ای که به طبیعت دارد، مورد بررسی قرار گرفته‌است. این پژوهش با روش توصیفی- تحلیلی و روش گردآوری اطلاعات کتابخانه‌ای انجام گردید. کسرایی از چهره‌های سرشناس شعر سیاسی و اجتماعی است لیکن زبان شعر او، زبانی تغزل‌گرا است. مرور اشعار سیاوش کسرایی نشان می‌دهد که طبیعت نقشی اساسی در سبک شناسی شعر او دارد به گونه‌ای که می‌توان با بررسی دقیق اشعارش به شیوه‌ها و نگرش تازه‌ای از کاربرد این عناصر دست‌یافت. کسرایی با استفاده از روش هم پیوندی عینی یا این همانی پیوندی میان عناصر طبیعی و ذهنیت خود ایجاد می‌کند که از بهترین روش‌های ممکن برای نشان دادن عواطف، احساسات درونی و تفکرات سیاسی و اجتماعی است. کسرایی به طبیعت به عنوان نماد و یک معشوق می‌نگرد و در شرایط دشوار اجتماعی و روحی، همچون شاعران رومانتیک، بدان پناه می‌برد. بسیاری از عناصر خیال شعر کسرایی، از جمله تشبیهات شگرف او، حاصل کشف رابطه‌ای تازه میان طبیعت با تفکرات اوست. تلطیف زبان، به دلیل بسامد زیاد عناصر طبیعت و هماهنگی تصویر و محتوای شعر از دیگر مواردی است که نگرش تازة او را در به کارگیری عناصر طبیعت نشان می‌دهد.
