بررسی تحلیلی و تطبیقی عنصر لحن در سمک عیار و کنت مونت کریستو
الموضوعات :
طاهره حسنی
1
,
محمدعلی داودآبادی فراهانی
2
,
محمدرضا قاری
3
1 - مربی گروه زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه پیام نور، تهران، ایران (نویسنده مسئول)
2 - استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی، واحد اراک، دانشگاه آزاد اسلامی، اراک، ایران.
3 - دانشیار گروه زبان و ادبیات فارسی، واحد اراک، دانشگاه آزاد اسلامی، اراک، ایران
الکلمات المفتاحية: لحن, رمانس, ادبیات تطبیقی, سمک عیار, کنت مونت کریستو.,
ملخص المقالة :
یکی از مقوله‌هایی که در بررسی آثار ادبی بسیار مورد توجّه پژوهشگران قرار می‌گیرد، واکاوی لحن می‌باشد؛ به این صورت که لحن حاکم بر متن را از نظر تناسب یا عدم تناسب آن با مضمون و محتوای آن متن ارزیابی می‌کنند. مقالۀ حاضر به بررسی تطبیقی عنصر لحن در رمانس‌های سمک عیار و کنت مونت کریستو پرداخته است. سمک عیار یکی از بارزترین آثار منثور ادبیات فارسی و مربوط به قرن ششم هجری و کنت مونت کریستو اثر الکساندر دوما نوشته شده در قرن نوزده میلادی است. در پژوهش حاضر که از نوع تطبیقی است و با رهیافت توصیفی تحلیلی و استناد به منابع کتابخانه‌ای نوشته شده، شیوۀ کاربست عنصر لحن در دو اثر مذکور واکاوی شده است. بر اساس یافته‌های پژوهش، در سمک عیار بیشتر لحن عامیانه به کار رفته، در حالی که کنت مونت کریستو بیشتر به لحن رسمی متمایل است. ناگفته نماند که در این دو اثر، لحن افراد با موقعیت‌های خاص عاطفی در داستان مانند شادی‌ها، سوگواری‌ها، رویدادهای عاشقانه و نیز با مؤلّفه‌هایی همچون سن و سواد، طبقۀ اجتماعی، فردیت و شخصیت‌های داستان ... تطابق دارد. لحن در فراز و فرودهای روایت (جنگ‌ها، پیروزی‌ها، شکست‌ها) فضای بسیار مناسبی را ایجاد کرده است.
