واکاوی طبیعت در گفتمان مشترک ضرب‌المثل‌های لبنانی و فارسی
الموضوعات :
زهره قربانی مادوانی
1
,
معصومه صالح
2
,
آتوسا کرمی
3
1 - دانشگاه علامه طباطبائی
2 - دانشگاه علامه طباطبائی
3 - علامه طباطبائی
الکلمات المفتاحية: ایران, ضرب المثل, طبیعت, فرهنگ, فولکلور,
ملخص المقالة :
از آنجا که ضرب‌المثل‌ها یکی از مقوله‌های زبانی بسیار مهم هر ملت را تشکیل می‌دهند و علاوه بر این نمای کاملی از فرهنگ و آداب و رسوم و عقاید یک ملت هستند، از اهمیت ویژه‌ای برخوردار هستند و مقوله مهمی در مطالعات زبان‌شناسی و ادبیات به شمار می‌روند.ضرب‌المثل‌ها در ادبیات ملل مختلف از جایگاه ویژه‌ای برخوردارند تا جایی که بخش مهمی از ادبیات هر جامعه را دربرگرفته‌اند و بررسی آنها منجربه کشف اشتراکات و اختلافات فرهنگی آنها می‌شود و نشانه دغدغه فکری گذشتگان و دارای پند و اندرز است. زبان‌های فارسی و عربی در طول تاریخ همواره تاثیرات بسیاری بر هم داشته‌اند و این تاثیرات و مبادلات فرهنگی گاها باعث ایجاد اشتراکات زیادی بین این دو زبان شده است. این مقاله سعی دارد به روش توصیفی تحلیلی ضرب‌المثل‌های با مفهوم مشترک بین این دو زبان را از نظر جایگاه عناصر طبیعی در آنها مورد بررسی قرار دهد. نتایج این مقاله حاکی از آن است مثل‌های فارسی و لبنانی در به کارگیری عناصر طبیعی زمینی دارای مشترکات بسیاری هستند علت این امر به موقعیت جغرافیایی، بافت فرهنگی و تاریخی و بینش مشترک دو ملت باز می‌گردد. اما در عین حال ضرب‌المثل‌های لبنانی در مقایسه با ضرب‌المثل‌های فارسی گرایش بیشتری به عناصر طبیعت به ویژه حیوان و سنگ داشته است. از دیگر نقاط مشترک آنها، این‌که هر دو زبان در بیان مثل‌های خود در به‌کارگیری حیوانات به استقامت آنها، غریزه و جثه‌شان توجه داشته‌اند اما در دیگر عناصر همچون کوه، سنگ و آب صرفا خود واژگان مدنظر بوده‌اند.
