اثر بازی درمانی بر حرمت خود و سازگاری اجتماعی دانش آموزان کمتوان ذهنی
الموضوعات : Sport psychology
حسن علی خانی
1
,
زهرا رمضانی
2
,
آسیه میرزاآقاجانی
3
,
نرجس سیاری
4
1 - گروه تربیت بدنی و علوم ورزشی، واحد لاهیجان، دانشگاه آزاد اسلامی، لاهیجان، ایران
2 - گروه تربیت بدنی و علوم ورزشی، واحد لاهیجان، دانشگاه آزاد اسلامی، لاهیجان، ایران
3 - گروه تربیت بدنی و علوم ورزشی، واحد لاهیجان، دانشگاه آزاد اسلامی، لاهیجان، ایران
4 - گروه تربیت بدنی و علوم ورزشی، واحد لاهیجان، دانشگاه آزاد اسلامی، لاهیجان، ایران
الکلمات المفتاحية: کمتوان ذهنی, بازیدرمانی, حرمت خود, سازگاری اجتماعی.,
ملخص المقالة :
هدف: پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی بازیدرمانی بر حرمت خود و سازگاری اجتماعی دانشآموزان کم توان ذهنی انجام شد. روش پژوهش: روش پژوهش از نوع آزمایشی با دو گروه آزمایش وگواه همراه با پیشآزمون و پسآزمون بود. جامعه آماری شامل کلیه دانشآموزان دختر کمتوان ذهنی مقطع ابتدایی شهر رشت با حجم جامعه 200نفر میشد كه در سال تحصيلي1402-1403 مشغول به تحصيل بودند که از این میان 30 نفر به روش نمونهگیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه جایگزین شدند.ابزار مورد استفاده در این مطالعه مقیاس درجهبندی مهارت اجتماعی گرشام و الیوت(1990) و پرسشنامه حرمت خود کوپر اسمیت (1967) بود که در هر دو گروه در مرحله پیشآزمون و پسآزمون استفاده شد. در این پژوهش، شرکتکنندگان گروه آزمایش در 8 جلسه 60 دقیقه ای، توسط روش بازیدرمانی آموزش دریافت کردند در حالی که گروه گواه مداخلهای دریافت نکرد. تجزیه و تحلیل دادهها توسط آزمون آماری کواریانس با نرم افزار (SPSS-22) انجام شد. یافتهها: نتایج تحلیل کوواریانس تک متغیری نمرات پس آزمون در مقیاس حرمت خود و سازگاری اجتماعی بیانگر تفاوت معنیدار میان گروهها بود(001/0>P). نتیجهگیری: یافتهها نشانداد روش بازیدرمانی موجب بهبود حرمت خود و سازگاری اجتماعی کودکان کمتوان ذهنی شده است. بنابراین پیشنهاد میشود آموزش بازی درمانی به عنوان یکی از راه حلهای درمان مشکلات ارتباطی افراد کمتوان ذهنی در برنامه های آموزشی و درسی دانشآموزان کمتوان ذهنی، تلفیق گردد.
