بررسی تعهدات دولت ها در حمایت از مهاجران زیست محیطی در پرتو اسناد بین المللی
الموضوعات :
ژاله انصاری مهابادیان
1
,
منصور پورنوری
2
,
نعمت ا... خراسانی
3
,
شیرین شیرازیان
4
,
مریم افشاری
5
1 - دانشجوی دکترای تخصصی، رشته مدیریت محیط زیست – حقوق محیط زیست، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران.
2 - استادیار گروه حقوق بین الملل، واحد تهران مرکز، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران. * (مسوول مکاتبات)
3 - استاد گروه محیط زیست، دانشکده پردیس کشاورزی و منابع طبیعی، دانشگاه تهران، تهران، ایران.
4 - استادیار، گروه مدیریت محیطزیست، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
5 - استادیار، گروه حقوق بینالملل، واحد دماوند، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران.
الکلمات المفتاحية: مهاجران زیست محیطی, تعهدات و مسئولیت دولت ها, اسناد بین المللی.,
ملخص المقالة :
با افزایش تأثیرات تغییرات آب و هوایی و تخریب محیط زیست، تعداد افرادی که به دلیل عوامل محیطی مجبور به مهاجرت می شوند به طور قابل توجهی افزایش یافته است. درک مسئولیت‌های دولتها در پرداختن به این موضوع برای سیاست‌گذاری مؤثر و تلاش‌های بشردوستانه بسیارضروری است.
اسناد بین‌المللی در حال حاضر مکانیسم‌های قانونی صریحی برای حفاظت از مهاجران محیطزیست ارائه نمی‌کنند. اصطلاح "پناهنده محیطی" یا "پناهنده آب و هوایی" در ادبیات و اسناد حقوقی بین المللی استفاده شده است، اما هیچ قانون الزام آوری وجود ندارد تا وضعیت حقوقی مهاجران این چنینی را تنظیم کند.فقدان حمایت حقوقی بین المللی از مهاجران محیط زیست نشان دهنده مقاومت جامعه بین المللی در ایجاد یک دسته بندی خاص برای آنهاست.
پژوهش پیش رو بر اساس اصول توصیفی- تحلیلی و به روش کتابخانه ای بوده که با امعان نظر به جوانب این پدیده نوظهور تعهدات دولتها را در حمایت از اینگونه از مهاجران مطابق با اسناد بین المللی موجود مورد مداقه قرار داده است.
این مطالعه با بررسی این اسناد بین‌المللی و مکانیسم‌های قانونی، روشن کردن تعهدات دولتها در قبال مهاجران زیست‌محیطی و حمایت از رویکردی قوی‌تر و یکپارچه‌تر برای رسیدگی به نیازها و رویارویی با چالش‌های آنها است.
در این مقاله با بررسی اسناد بین المللی، آشکار می شود که دولت ها مسئولیت مشترکی در حفاظت و حمایت از مهاجران محیط زیست دارند. این پژوهش با تجزیه و تحلیل اسناد بین المللی، تعهد جهانی برای رسیدگی به مهاجرت های مرتبط با آب و هوا را مشخص می کند و پایه ای برای درک تعهدات دولت ها فراهم می کند. بنابراین، این مطالعه همچنین نیاز به افزایش همکاری و همکاری بین کشورها را برای اطمینان از پاسخ سازگار و موثر به مهاجرت محیطی نشان می‌دهد.
برآیند پیش رو بر اهمیت بررسی تعهدات دولت ها در حمایت از مهاجران زیست محیطی از دریچه اسناد بین المللی تاکید می کند. با درک این تعهدات، سیاست گذاران، محققان و سازمان های بشردوستانه می توانند در جهت توسعه راه حل های فراگیر و پایداری که چالش های پیش روی مهاجران زیست محیطی را به شیوه ای جامع برطرف می کند، کار کنند.
1. T. Liu, “Comparative Study of Environmental Migration Issues in Bangladesh and Singapore,” AEMPS, vol. 16, no. 1, pp. 233–239, Sep. 2023, doi: 10.54254/2754-1169/16/20231013.
2. J. Ostapiuk, “PROBLEMATYKA MIGRANTÓW KLIMATYCZNYCH,” Studia Iuridica, no. 94, pp. 305–316, Apr. 2023, doi: 10.31338/2544-3135.si.2022-94.18.
3. R. F. Peters, “Balance environmental obligations and socio-economic compulsion; the case of Kadamaian’s indigenous community proficiency needs,” JTBC, vol. 18, Oct. 2021, doi: 10.51200/jtbc.v18i.3471.
4. M. J. Lynch, P. B. Stretesky, and M. A. Long, “Environmental justice: a criminological perspective,” Environ. Res. Lett., vol. 10, no. 8, p. 085008, Aug. 2015, doi: 10.1088/1748-9326/10/8/085008.
5. V. Koubi, J. Freihardt, and L. Rudolph, “Environmental Change and Migration Aspirations: Evidence from Bangladesh,” SocArXiv, preprint, Nov. 2022. doi: 10.31235/osf.io/h5q9y.
6. V. Koubi, S. Stoll, and G. Spilker, “Perceptions of environmental change and migration decisions,” Climatic Change, vol. 138, no. 3–4, pp. 439–451, Oct. 2016, doi: 10.1007/s10584-016-1767-1.
7. J. Rathod, “Legal Protections for Environmental Migrants: Expanding Possibilities and Redefining Success,” SSRN Journal, 2020, doi: 10.2139/ssrn.3686736.
8. S. Martin, “Climate Change, Migration, and Governance,” GG, vol. 16, no. 3, pp. 397–414, Dec. 2010, doi: 10.1163/19426720-01603008.
9. M. Lozano, “Climate change: A call for action, even for Vox Sanguinis,” Vox Sanguinis, vol. 117, no. 11, pp. 1249–1250, Nov. 2022, doi: 10.1111/vox.13369.
10. F. Gemenne and P. Brucker, “From the Guiding Principles on Internal Displacement to the Nansen Initiative: What the Governance of Environmental Migration Can Learn from the Governance of Internal Displacement,” International Journal of Refugee Law, vol. 27, no. 2, pp. 245–263, Jun. 2015, doi: 10.1093/ijrl/eev021.
11. A. Zimmermann, J. Dörschner, and F. Machts, The 1951 Convention Relating to the Status of Refugees and its 1967 Protocol : A Commentary. Oxford University Press, 2011. doi: 10.1093/actrade/9780199542512.001.0001.
12. T. Magaji, M. Z. B. Ahmed, and L. S. B. A. Apandi, “Assessing the Legal Frameworks for the Protection of Internally Displaced Persons (IDPs) in the North-Eastern Nigeria,” ARJASS, vol. 7, no. 4, pp. 1–10, Dec. 2018, doi: 10.9734/ARJASS/2018/45550.
13. R. Adeola, “The impact of the African Union Convention on the Protection and Assistance of Internally Displaced Persons in Africa,” Afr. hum. rights law j., vol. 19, no. 2, 2019, doi: 10.17159/1996-2096/2019/v19n2a2.
14. A. Dieng, “Protecting internally displaced persons: The value of the Kampala Convention as a regional example,” Int. rev. Red Cross, vol. 99, no. 904, pp. 263–282, Apr. 2017, doi: 10.1017/S1816383117000613.
15. B. G. Ramcharan, The United Nations High Commissioner for Human Rights: The Challenges of International Protection. Brill | Nijhoff, 2002. doi: 10.1163/9789004480087.
16. R. Castellano, N. Dolšak, and A. Prakash, “Willingness to help climate migrants: A survey experiment in the Korail slum of Dhaka, Bangladesh,” PLoS ONE, vol. 16, no. 4, p. e0249315, Apr. 2021, doi: 10.1371/journal.pone.0249315.
17. K. H. Becker, J. P. Bello, and M. Porfiri, “Complex urban systems: a living lab to understand urban processes and solve complex urban problems,” Eur. Phys. J. Spec. Top., vol. 231, no. 9, pp. 1595–1597, Jul. 2022, doi: 10.1140/epjs/s11734-022-00581-y.
18. E. Nabong and A. Opdyke, “Promoting migration as adaptation to climate change: addressing mobility barriers,” Development in Practice, vol. 33, no. 1, pp. 128–132, Jan. 2023, doi: 10.1080/09614524.2022.2043829.
19. M. Sahinkuye, “A Theoretical Framework for the Protection of Environmental Refugees in International Law,” The Transnational Human Rights Review, vol. 6, no. 1, p. 1, May 2019, doi: 10.60082/2563-4631.1085.
20. M. Popescu and K. Libal, “Social Work With Migrants and Refugees: Challenges, Best Practices, and Future Directions,” ASW, vol. 18, no. 3, pp. i–x, Sep. 2018, doi: 10.18060/22600.
21. L. Chen, D. Wang, and R. Shi, “Can China’s Carbon Emissions Trading System Achieve the Synergistic Effect of Carbon Reduction and Pollution Control?,” IJERPH, vol. 19, no. 15, p. 8932, Jul. 2022, doi: 10.3390/ijerph19158932.
22. A. Raihan, R. A. Begum, M. N. M. Said, and J. J. Pereira, “Relationship between economic growth, renewable energy use, technological innovation, and carbon emission toward achieving Malaysia’s Paris agreement,” Environ Syst Decis, vol. 42, no. 4, pp. 586–607, Dec. 2022, doi: 10.1007/s10669-022-09848-0.
23. H. Qin, “Collectif Argos: Climate Refugees: Singapore: The MIT Press 2010. ISBN 978-0-262-51439-2, Price $ 29.95 US (paper). 349 pages,” Hum Ecol, vol. 39, no. 5, pp. 699–700, Oct. 2011, doi: 10.1007/s10745-011-9418-7.
24. “Runk, J. V. (2012). Indigenous Land and Environmental Conflicts in Panama: Neoliberal Multiculturalism, Changing Legislation, and Human Rights. Journal of Latin American Geography, 11(2), 21–47. http://www.jstor.org/stable/24394811”.
25. V. Koubi, Q. Nguyen, G. Spilker, and T. Böhmelt, “Environmental migrants and social-movement participation,” Journal of Peace Research, vol. 58, no. 1, pp. 18–32, Jan. 2021, doi: 10.1177/0022343320972153.
26. K. Rosenow-Williams, “Environmental Migration as a Humanitarian Challenge,” in From Cold War to Cyber War, H.-J. Heintze and P. Thielbörger, Eds., Cham: Springer International Publishing, 2016, pp. 87–104. doi: 10.1007/978-3-319-19087-7_6.
27. E. Quah and T. S. Tan, “Sustaining Growth, Climate Change, and Meeting Environmental Obligations: What can ASEAN Governments Do?,” in Adaptation to Climate Change, WORLD SCIENTIFIC, 2015, pp. 231–255. doi: 10.1142/9789814689748_0010.
28. D. French and L. J. Kotzé, Eds., Sustainable Development Goals: Law, Theory and Implementation. Edward Elgar Publishing, 2018. doi: 10.4337/9781786438768.
29. M. F. M. Radi et al., “Lessons on environmental health and disaster preparedness, response and recovery from the severe Kelantan flooding in 2014,” IJEM, vol. 15, no. 1, p. 26, 2019, doi: 10.1504/IJEM.2019.099204.
30. X. Li, J. Song, T. Lin, J. Dixon, G. Zhang, and H. Ye, “Urbanization and health in China, thinking at the national, local and individual levels,” Environ Health, vol. 15, no. S1, p. S32, Dec. 2016, doi: 10.1186/s12940-016-0104-5.
31. V. N. Snetkov, A. V. Ponomarenko, and K. Asemenova, “Specific features of domestic and international legal regulation of environmental management in the Arctic,” IOP Conf. Ser.: Earth Environ. Sci., vol. 302, no. 1, p. 012030, Jul. 2019, doi: 10.1088/1755-1315/302/1/012030.
32. A. Zdravković, “International Status of Environmental Migrants,” Eudaimonia, no. 3/2019, pp. 27–54, Apr. 2021, doi: 10.51204/IVRS_19302A.
33. M. G. Lira, J. P. Robson, and D. J. Klooster, “Can indigenous transborder migrants affect environmental governance in their communities of origin? Evidence from Mexico,” Popul Environ, vol. 37, no. 4, pp. 464–478, Jun. 2016, doi: 10.1007/s11111-015-0247-2.
34. J. McAdam, Climate change, forced migration, and international law. Oxford New York NY: Oxford University Press, 2012.
