بررسی تطبیقی کارکردهای فیض در الهیات کاتولیک و قاعدۀ لطف در کلام شیعه
الموضوعات :
رئوف نصرتیان
1
(
دانشجوی دکتری دانشگاه آزاد اسلامی، واحد علوم و تحقیقات تهران، رشته ادیان و عرفان، تهران
)
مهدی قاسمی
2
(
دانشجوی دکتری الهیات مسیحی، دانشگاه ادیان و مذاهب قم، ایران
)
الکلمات المفتاحية: فیض, قاعدة لطف, اختیار انسان, سرشت انسان, نجات, نبوّت, امامت, هدایت الهی,
ملخص المقالة :
نقطة اوج کارکردهای فیض در مباحث بنیادین الهیاتی مانند ایمان مسیحی، کلیسا، نجات، کسب معرفت، و آیین‌های فیض‌بخش است. شبیه این آموزه در کلام شیعه، از حیث هدف، قاعده لطف است که کارکردی هدایت‌گرانه در ارسال کتب الهی و رسولان و امامان دارد. خداوندِ دانا نیازهای انسان را طبق حکمت، سنجیده و سراسر آفرینش و ازجمله زندگی بشر را از آغاز تا فرجام، تدبیر کرده است. قاعده لطف به‌ویژه در اثبات نبوت و امامت و اجماعات فقها کاربرد دارد. هدف نهایی این آموزه‌ها، هدایت و دست‌گیری انسان است که از زاویه مباحث معرفت‌شناختیِ انسان و خدا، در گفتگوهای بینادینیِ اسلام و مسیحیت مناسب طرح و بررسی است.
