تاثیردانه گیاه جو (Hordeum vulgare L.) برتکوین بافت ریه در جنین موش‌های صحرایی دیابتی

الموضوعات : پاتوبیولوژی مقایسه ای

فاطمه اربابی ¹ (ندارد)
باقر مینایی‌زنگی ² (ندارد)
مهرانگیز صدوقی ³ (ندارد)

تاريخ الإرسال : 03 الإثنين , ربيع الثاني, 1435 تاريخ التأكيد : 22 السبت , رمضان, 1435 تاريخ الإصدار : 01 الأربعاء , ربيع الثاني, 1436

الکلمات المفتاحية: دیابت, گیاه جو, تکوین, ریه, استرپتوزوتوسین,

ملخص المقالة :

هدف از این تحقیق تاثیردانه گیاه جو برتکوین بافت ریه در جنین موش‌های صحرایی دیابتی می‌باشد. مطالعه تجربی روی 60 سر موش صحرایی در 4 گروه به شرح زیر انجام گرفت: 1. کنترل، 2. غیر دیابتی + مصرف جو (روزانه 300 گرم بصورت مصرف خوراکی)، 3. دیابتی + غذای معمولی، 4. دیابتی + مصرف جو (روزانه 300 گرم بصورت مصرف خوراکی). القاء دیابت با تزریق داخل صفاقی استرپتوزوتوسین ایجاد شد. در روز 21 بارداری جنین‌ها از شاخ رحمی خارج شدند؛ طول سری ـ دمی و وزن جنین‌ها اندازه‌گیری شد؛ پس از آماده‌سازی بافتی، رنگ‌آمیزی هماتوکسین-ائوزین انجام شد و بافت ریه جنین‌ها با میکروسکوپ نوری مورد بررسی قرارگرفت. در گروه دیابتی + غذای معمولی برونشیول ها، آلوئل‌ها و نوموسیت‌ها تکوین کمتری نسبت به گروه کنترل داشت و بیشترین عروق پرخون و التهاب دیواره‌های بینابینی در این گروه دیده شد. گروه دیابتی + مصرف جو برونشیول‌ها، آلوئل‌ها و نوموسیت‌ها تکوین بیشتری نسبت به گروه دیابتی + غذای معمولی داشت، در این گروه عروق پرخون و التهاب دیواره‌های بینابینی کمتر از گروه دیابتی + غذای معمولی دیده شد. وزن جنین‌ها در گروه دیابتی + غذای معمولی افزایش یافته بود در حالی که در گروه دیابتی + مصرف جو این مقدار تا حدودی کاهش داشت ولی معنادار نبود. طول سری ـ دمی در جنین‌های گروه دیابتی + غذای معمولی نسبت به گروه کنترل کاهش داشت که مصرف جو درگروه دیابتی + مصرف جو نیز تاثیری بر رفع آن نداشت. به نظر می‌رسد که مصرف دانه جو در تکوین بافت ریه جنین موش‌های دیابتی مفید باشد. مصرف جو میتواند تا حدودی افزایش وزن ناشی از دیابت را تعدیل بخشد ولی دررفع کاهش طول سری ـ دمی ناشی ازافزایش قند بی‌تاثیر است.