امکان‌سنجی مؤلفه‌های دلبستگی و توسعه پایدار در طراحی فضاهای مسکونی نمونه موردی: شهر تبریز
الموضوعات :
مریم ستارپور
1
(پژوهشگر دکتری معماری، گروه معماری، واحد بروجرد، دانشگاه آزاد اسلامی، بروجرد، ایران)
محمدرضا بمانیان
2
(نویسنده مسؤل، استاد گروه معماری، دانشکده هنر و معماری دانشگاه تربیت مدرس، تهران، ایران)
حمیدرضا صارمی
3
(دانشیار گروه شهرسازی، دانشکده هنرومعماری، دانشگاه تربیت مدرس، تهران، ایران)
الکلمات المفتاحية: فضای مسکونی, تبریز, حس مکان, دلبستگی,
ملخص المقالة :
دلبستگی به مکان و حس تعلق دارای رابطه نزدیک و تنگاتنگ هستند که افراد نسبت به مکان دارند. این رابطه که از آن به‌عنوان رابطه عاطفی نیز تلقی می‌شود، با خاطرات، تجربیات اشخاص مرتبط است. دلبستگی عمل جمعی را تسهیل کرده، مشارکت را افزایش داده و مشوق سرمایه‌گذاری است. همچنین فرصت مناسبی جهت رشد و توسعه اجتماعی مکان‌ها را فراهم می‌سازد. در حقیقت دلبستگی عامل تمایز مکان‌ها نسبت به همدیگر است. ازاین‌رو هدف از انجام این پژوهش، سنجش دلبستگی و در فضاهای مسکونی می‌باشد. روش تحقیق مطالعه حاضر توصیفی - تحلیلی بوده که جامعه آماری، ساکنان مجتمع‌های مسکونی نصر،آسمان، رشدی است که حجم نمونه آن بر اساس فرمول کوکران 200 نفر به دست آمده است. نتایج بیانگر آن است که در سطح اطمینان 95 درصد رابطه معناداری بین مؤلفه‌های موردمطالعه وجود دارد. همچنین نتایج حاکی از آن است که متغیر کالبدی تنها متغیری بوده است که توانسته است تنها به صورت مستقیم بر دلبستگی تأثیر بگذارد، در حالی که متغیرهای اجتماعی و فرهنگی هم به صورت مستقیم و هم غیر مستقیم بر متغیر دلبستگی تأثیر گذاشته اند که در این بین بیشترین تأثیرات غیر مستقیم را متغیر فرهنگی داشته است.
_||_
