سنجش و ارزیابی سطوح محرومیت فضایی زیرساخت‌های توسعه (نمونه موردی: استان خوزستان)
الموضوعات : مطالعات توسعه اجتماعی ایران
مسعود سواری
1
,
سعید ملکی
2
,
ابراهیم سواری
3
,
مصطفی دهداری
4
1 - دانشجو/دانشگاه گلستان
2 - استاد دانشگاه/ دانشگاه شهید چمران اهواز
3 - دانشجو/ دانشگاه گلستان
4 - دانشجو/ دانشگاه گلستان
الکلمات المفتاحية: نابرابری, تکنیک ویکور, سطوح توسعه, استان خوزستان,
ملخص المقالة :
بحث نابرابری توسعه نواحی از موضوعاتی است که اخیرا در فرهنگ برنامه ریزی منطقه‌ای مطرح شده است و هنوز در کشور ما جایگاه چندان مشخصی ندارد. گام نخست در حل مسائل ناشی از عدم تعادل‌های منطقه‌ای شناخت و سطح‌بندی مناطق از نظر برخورداری در زمینه‌های گوناگون است به گونه‌ای که لازمه برنامه‌ریزی منطقه‌ای، شناسایی جایگاه نواحی نسبت به یکدیگر به لحاظ شاخص‌های توسعه است.این پژوهش برآن است تا با روش توصیفی-تحلیلی، با استفاده از روش اسنادی و آماری و بهره‌گیری از 49 شاخص و با استفاده از تکنیک‌های تصمیم‌گیری ویکور، تاپسیس، ساو و در انتها با استفاده از تکنیک روش ادغام کپلند، به تحلیل عدم تعادل فضایی-جغرافیایی خدمات اجتماعی، اقتصادی، بهداشتی و فرهنگی در شهرستان‌های استان خوزستان بپردازد. برای تحلیل و ترسیم نقشه از نرم‌افزار‌های Excel و ArcGis استفاده شده است. نتایج به دست آمده نشان می‌دهد که شهرستان اهواز با توجه به اینکه مرکز اداری- سیاسی استان می‌باشد در رتبه اول قرار گرفته است. شهرستان دزفول در مرتبه دوم واقع شده و شهرستان آقاجاری در این رتبه بندی سطح آخر را کسب کرده و در شرایط نامناسبی نسبت به سایر شهرستان‌ها استان قرار گرفته است. تکنیک ادغام کپلند نشان می‌دهد که شهرستان‌های استان خوزستان در سه سطح برخوردار، نیمه برخوردار و محروم قرار دارند. این شرایط ضرورت برنامه ریزی منطقه‌ای صحیح را برای رسیدن به توسعه متوازن مطرح می‌کند به طوری که توسعه متعادل به نحو احسن بهترین شرایط و امکانات را برای پیشرفت جامع و همه جانبه فراهم آورد.
_||_
