تحلیل جلب ثالث تقویتی و مقایسه آن با شهادت
الموضوعات : تحقیقات حقوق خصوصی و کیفری
مهدی حسن زاده
1
(دانشیار گروه حقوق خصوصی، دانشکده حقوق، دانشگاه قم)
سارا رمضانی
2
(کارشناسی ارشد حقوق خصوصی دانشگاه قم (نویسنده مسئول))
الکلمات المفتاحية: جلب ثالث, جلب ثالث تقویتی, دعوای طاری, شهادت (گواهی),
ملخص المقالة :
در ماده 135 قانون آیین دادرسی مدنی، به طرفین دعوا در صورت لزوم، امکان طرح دعوای جلبشخص ثالث داده شده است؛ در حالیکه، به اهداف و انواع آن هیچ اشاره ای نکرد است. جلب ثالثتقویتی یکی از انواع جلب ثالث است که در این مقاله سعی داریم، مفهوم این نوع از جلب ثالث ومستند و ماهیت آن را بررسی کنیم. در بحث از ماهیت این نوع از جلب ثالث، به بررسی شباهتها ووجوه تمایز جلب ثالث تقویتی و نهاد شهادت )گواهی( با هدف بررسی وحدت یا استقلال این دو نهاد ازهم می پردازیم. در نهایت به آثار جلب ثالث تقویتی می پردازیم و به این نتیجه می رسیم که لزوم وجودجلب ثالث تقویتی در دادرسی ها قابل انکار نیست. نتیجه ای که در انتها به آن می رسیم، لزوم وجود ایننوع از جلب در دادرسی ها برای احقاق حقوق اصحاب دعوا و نیز استقلال ماهیت آن از شهادت )گواهی(است. برخی عناصر تشکیل دهنده شهادت، از جمله لزوم وجود قطع و علم ناشی از درک حسی و قصداحراز واقعیت و دلیل به معنای خاص بودن از طرفی و وجود رابطه ی حقوقی شخص ثالث و اصحابدعوا و ذینفع بودن شخص ثالث در جلب تقویتی از طرف دیگر، وجوه تمایز این نوع جلب از گواهی راتشکیل میدهد.
