نماد گرایى باغ ایرانى در دوره اسلامى
الموضوعات :
محمدمهدی گودرزی سروش
1
(استادیار دانشکده هنر و معمارى، دانشگاه آزاد اسلامى، واحد همدان، همدان، ایران)
مصطفی مختاباد امرئی
2
(دانشیار گروه پژوهش هنر، دانشکده هنر، دانشگاه تربیت مدرس، تهران، ایران.)
الکلمات المفتاحية: باغ ایرانی, نمادگرایى, بهشت, اسلام,
ملخص المقالة :
این بحث به باز شناسی تشابهات کالبدی و ذهنی و مطابقت نمادهاى موجود در باغ ایرانى، اسلامى با بهشت پرداخته و اجزاءآن را با توصیفات بهشت در قرآن مقایسه و بازبینی نموده است.از زمانى که آدم و حوا از بهشت برین رانده شدند همیشه آرزوى برگشت و سکونت در آن دیار باقى را داشته اند. دیار بى منتها،امن (حجر: 46 )، باقى (دخان: 56 ) که به پرهیزگاران در اسلام و ادیان دیگر وعده داده شده است.مسلمان ایرانی به دنبال ایجاد باغى فانى در دنیاى مادى نبوده است. اگر از نمادهایى متناظر با عناصر بهشتِ وعده داده شدهاستفاده نموده، و برآن تأکید کرده، به دنبال معنا بخشى و غنابخشى به معمارى باغ می باشد.تفکر سنتى به دنبال معناگرایى در این دنیا است، دنیایی که واقعیّتى، از حقیقتى لایزال است و در معمارى طى تاریخ معانى ومفاهیمى پایدار را ایجاد نموده است، که برگرفته از جهان بینى خود بوده است.
