فرانمایی در تجربه معماری ایرانی
الموضوعات :غزال کرامتی 1 , شهیندخت برق جلوه 2 , سید غلامرضا اسلامی 3 , علیرضا عینی فر 4
1 - دانش آموخته دکترای معماری دانشکده هنر و معماری دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات تهران، ایران
2 - استادیار پژوهشکده علوم محیطی، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران
3 - دانشیار دانشکده معماری، پردیس هنرهای زیبا، دانشگاه تهران، ایران
4 - استاد دانشکده معماری، پردیس هنرهای زیبا، دانشگاه تهران، ایران
الکلمات المفتاحية: فرانمایی, فضای ساخته شده, متن, دستمایه های طراحی, فضای نرم و سخت,
ملخص المقالة :
جستجوی علت برقراری ارتباط احساسی فضاهای به جا مانده از تجربه معماری ایرانی با مخاطبان امروزی موضوع این مقاله است. پرسش این است که آیا تجربه معماری ایرانی تجربه ای بیانگر ( فرانمودی) است؟ آیا معماران اغلب گمنام ایرانی هنرمندانی بوده اند که با بیان احساس در قالب فضای ساخته شده با انسان ها به گفتگو نشسته اند، یا فقط مهندسانی بوده اند که روش های برپایی سازه ها و لزوم یگانگی شکل و سازه و کارکرد را خوب می دانسته اند؟ مقایسه تجربه معماران مؤلف امروزی با تجربه معماری ایرانی و تحلیل کیفی آنها به کمک نمونه ایده آل فضای معمارانه، نشان می دهد ایشان در حرکت از فن ایجاد فضای ساخته شده تا برقراری ارتباط معنایی با انسان ها از یک مسیر عبور کرده اند و در طراحی فضای زندگی بینشی عام بر روش کارشان بر گوهرِ فضا حاکم است که بی زمان و بی مکان است.
_||_