تحلیلی بر ضرورت وجودی دوره کارشناسی شهرسازی در دانشگاه های ایران

الموضوعات :

سید حسین بحرینی ¹ , الهام فلاح منشادی ²

1 - استاد گروه شهرسازی دانشگاه تهران
2 - دکتری شهرسازی دانشگاه تهران.

تاريخ الإرسال : 07 الأربعاء , ذو الحجة, 1435 تاريخ التأكيد : 21 الأحد , ذو الحجة, 1436 تاريخ الإصدار : 19 الإثنين , ذو القعدة, 1437

الکلمات المفتاحية: آموزش شهرسازی, مقطع کارشناسی, مقطع کارشناسی ارشد, ضرورت وجودی, ایران,

ملخص المقالة :

با توجه به ماهیت بین رشته ای شهرسازی یکی از سؤالات کلیدی در آموزش شهرسازی ضرورت وجود یا عدم وجود مقطعکارشناسی در شهرسازی است؟ دیدگاه های موافق و مخالف زیادی در این ارتباط وجود دارد. در حالی که بعضی از مقطعکارشناسی ارشد حمایت می-کنند، عده ای با توجه به عملکرد خوب فارغ التحصیلان کارشناسی شهرسازی، ضرورت انتخابرشته شهرسازی از 18 - 19 سالگی و مشکلات مالی دانشگا هها بر ضرورت وجودی مقطع کارشناسی تأکید دارند. در این مقالهاین سؤال را در ارتباط با شرایط ایران مورد بحث قرار گرفته و از روش تحقیق آمیخته )پرسش نامه و مصاحبه( برای پاسخاستفاده شده است. مجموعاً 187 پرسش نامه توسط سه گروه دانش آموختگان کارشناسی شهرسازی، اساتید رشته و کارفرمایان)مدیران شهرسازی( تکمیل شده است. همچنین 12 مصاحبه ساختاریافته با استادان و حرفه مندان مطرح در حوزه شهرسازیانجام شده است. نتایج حاصل از مقاله نشان می دهد که اکثریت پرسش-شوندگان و مصاحبه شوندگان از وجود این دوره رضایتداشته و آن را برای کشور ضروری می دانند.

المصادر:

1. بازرگان، عباس. (1391).  روشهای تحقیق کیفی و آمیخته. تهران: دیدار.


2.  حبیبی، محسن. (1390).  مصاحبه با حبیبی در ایرج قاسمی، عبدالله غلامرضا کاشی, وعباس فولاد. با پیش کسوتان شهرساز. تهران: مهندسین مشاور طرح و منظر.


3. سعید نیا، احمد. (1390). مصاحبه با سعیدنیا در ایرج قاسمی، عبدالله غلامرضا کاشی, وعباس فولاد با پیش کسوتان شهرساز. تهران: مهندسین مشاور طرح و منظر.


4. عزیزی، شادی. (1389)، ضرورت نظام منعطف آموزش معماری در راستای پاسخگویی به چالش­های جهانی و بومی پایدار. مجله هویت شهر، 7، 43- 52.


5. علیمحمدی، پریسا. (1386)، نقش تجربه با واسطه (رسانه­ای) در شناخت دانشجویان معماری معاصر ایران. مجله هویت شهر، 1، 63- 74.
   
   
   1. Ali, A. K., & Doan, P. L. (2006). A Survey of Undergraduate Course Syllabi and a Hybrid Course on Global Urban Topics. Journal of Planning Education and Research , 26(2), 222-236.
   
   
   2. Banerjee, T. (1990). Third World City Design: Values, Models and Education. In T. Banerjee, Breaking The Boundries (pp. 173-189). New York: Pelenum Press.
   
   
   3. Bayer, M., Frank, N., & Valerius, J. (2010). Becoming an Urban Planner: A Guid to Careers in Planning and Urban Design. NJ. Wiley: Hoboken.
   
   
   4. Budge, T. (2009). Educating Planners, Educating for Planning or Planning Education: the Never-Ending Story. Australian Planner ,46(1) , 8-13.
   
   
   5. Cook, A. (1999). Undercurrents of Change in Planning Education in Hung Kong. Planning Practice and Research, 14(2) , 247-249.
   
   
   6. Diaw, k., Nnkya, T., & Watson, V. (2002). Planning Education in Sub-Saharan Africa: Responding to the Demands of a Changing context. Planning Practice and Research, 17(3) , 337-348.
   
   
   7. Frank, A. I. (2006). Three Decades of Thought on Planning Education. Journal of Planning Literature , 21(1), 15-44.
   
   
   8. Gospodini, A., & Skayannis, P. (2005). Toward an Integration Model of Planning Education Programs in a European and International Context: The Contribution of Recent Greek Experience. Planning Theory & Practice ,6 (3) , 355-382.
   
   
   9. Hambleton, R. (2006). Purpose and Collegiality in Planning Education : An Introduction Perspective. Journal of Planning Education and Research , 107-117.
   
   
   10. Myers, D., & Banerjee, T. (2007). Toward Greater Heights for Planning: Reconciling the Differences Between Profession, and Academic Field. Journal of the American Planning Association , 71(2) , 121-129.
   
   
   11. Neibanck, P. (1992). Reshaping Undergraduate Education. Journal of Planning Education and Research , 11(3), 227-231.