خاستگاه آینده‌نگاری و جایگاه آن در سیاستگذاری بخش عمومی
الموضوعات :
بهزاد مشعلی
1
(
دانشیار، دانشگاه علم و فرهنگ، تهران، ایران
)
حسن شیبانی
2
(
استادیار، دانشگاه علم و فرهنگ، تهران، ایران.
)
ابراهیم حاجیانی
3
(
دانشیار، عضو هیات علمی مرکز تحقیقات استراتژیک مجمع تشخیص مصلحت نظام، تهران، ایران
)
علی اله قنبری
4
(
دانشجوی دکترای آینده‌پژوهی، پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات اجتماعی، تهران، ایران. (نویسنده مسئول)
qanbariali@gmail.com
)
الکلمات المفتاحية: آینده‌نگاری, برنامه‌ریزی راهبردی, سیاستگذاری, بخش عمومی,
ملخص المقالة :
آینده، نامعین و سرشار از عدم قطعیت‌های عمیق و رویدادها و اتفاق‌های غیرمنتظره و شگفتی‌ساز است. این امر در برنامه ها و سیاست های بخش عمومی که دارای حجم، اثر و پیچیدگی بیشتر بوده و افق زمانی بالاتری دارند، از شدت و حساسیت بیشتری نیز برخوردار می گردد و تلاش سیاستگذاران و برنامه ریزان همواره بر این است که تا حد ممکن بتوانند در تصمیمات و اقدامات خود، پیش تدبیری های لازم را برای برخورد با عدم قطعیت ها و رخدادهای احتمالی صورت دهند. در این میان، آینده‌نگاری به عنوان حوزه ای که از نظر تبارشناسی خاستگاه تاریخی آن به اتفاقات پس از جنگ دوم جهانی بازگشته، با ترکیب علم و هنر به عنوان تجربه فرارشته ای عمل کرده و از ترکیب حوزه های آینده پژوهی، برنامه ریزی راهبردی و توسعه سیاست شکل یافته است، می تواند به عنوان ابزاری موثر در دست دولتمردان و سیاستگذاران در زمینه برنامه ریزی پابرجا، شبکه سازی و ایجاد تعهد در میان ذینفعان و پابرجایی و موفقیت سیاستها مورد استفاده قرار گیرد. آینده نگاری می تواند کارکردهای اطلاع رسانی سیاست، مشاوره سیاستی و تسهیل کننده سیاست را بر عهده داشته باشد. همچنین، آینده نگاری می تواند در مسائل و موضوعات بین المللی و جهانی نیز به عنوان ابزاری کارآمد مد نظر قرار گیرد و تجربه کشورها و سازمانهای بین المللی موید این موضوع است.
_||_
