معنا‌شناسی «انکار» در قرآن بر پایه روابط همنشینی (موردکاوی: کلمات مشتق از ریشه نکر)

الموضوعات :

کرم سیاوشی ¹ , عرفان غلامی‌گلباغی ²

1 - گروه الهیات، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه بوعلی سینا، همدان، ایران.
2 - دانشجوی دکتری دانشگاه تهران، تهران

تاريخ الإرسال : 04 الثلاثاء , رجب, 1445 تاريخ التأكيد : 19 الخميس , شعبان, 1445 تاريخ الإصدار : 04 السبت , شوال, 1445

الکلمات المفتاحية: انکار, نکر, عدم شناخت, روابط همنشینی, رابطه اشتدادی, رابطه تقابلی, رابطه مکملی.,

ملخص المقالة :

رویکرد معناشناختی نسبت به متن و تحلیل معنایی واژگان آن، یکی از راه‌های دستیابی به معنای دقیق و پی‌بردن به مقصود اصلی گوینده است. در همین راستا، جُستار پیشرو به بازپژوهی، مفهوم «انکار» (براساس واژگان برگرفته از ریشه نکر) از رهگذر منابع لغوی، منابع تفسیری، سیاق آیات، و واژگان همنشین پرداخته و آن را به‌ روش توصیفی و تحلیلی ارائه نموده است. دستیابی به ابعاد گوناگون مفهوم «انکار» در قرآن از رهگذر واژگان همنشین هدف این نوشتار است. تاکنون پژوهشی با رویکرد پیش¬رو در موضوع مورد بحث ارائه نشده‌است. نتایج نشان می‌دهد که بحث انکار(ماده نکر) در آیات متعددی از قرآن مطرح شده است. همچنین مفهوم اصلی انکار، امتناع و اعراض به دلیل عدم شناخت، جهل یا ابهام است؛ چنانکه این معنای اصیل از رهگذر همنشین‌های تقابلی واژه انکار نیز مورد تأیید قرار می‌گیرد و در پرتو همنشین‌های اشتدادی، مفهوم جامع و ابعاد معنایی انکار نمایان‌تر می‌شود. از بررسی همنشین‌های مکملیِ انکار نیز به دست می‌آید که انکارهای مخالفانِ رسالت نسبت به آیات الهی، درونی و ژرف بوده است.

المصادر:

- قرآن کریم
1. ابن‌درید، محمد بن حسن، (1987م)، جمهرة‌اللغة، بیروت: دار العلم.
2. ابن‌سيده، على بن اسماعيل‏(1421ق‏) المحكم و المحيط الأعظم، ‏محقق: عبدالحميد هنداوى، بيروت‏: دار الكتب العلميه.
3. ابن‌عاشور، محمدطاهر، (1420ق)، تفسير التحرير و التنوير، بیروت: مؤسسة التاريخ‌العربي.
4. ابن‌عباد، صاحب (اسماعیل)، (1414ق)، المحيط فى‌اللغه، بیروت: عالم‌الکتب.
5. ابن‏عجيبه، احمد،(1419ق)، البحر المديد فى تفسير القرآن‌المجيد، قاهره: نشر حسن عباس زكي.
6. ابن‏عربى، محمد بن على، ( 1422ق)، تفسير ابن عربى (تأويلات عبد الرزاق)،بیروت: دار إحياء التراث العربي.
7. ابن‌فارس، احمد بن فارس، (۱۴۰۴ق)، معجم مقاییس‌اللغه، قم: مکتب الاعلام الاسلامی.
8. ابن‌منظور، محمد بن مکرم، (۱۴۱۴ق)، لسان‌العرب، بیروت: دار صادر.
9. ابن‏هائم، احمد بن محمد(1423ق‏) التبيان فى تفسير غريب‌القرآن، ‏محقق: محمد ضاحى عبدالباقى، ‏بیروت: دار الغرب‌الاسلامي‏.
10. ابوحيان، محمد بن يوسف(1420ق‏)‏ البحر المحيط فى‌التفسير، محقق: صدقى محمد جميل، بیروت: دار الفكر.
11. ازهری، محمد بن احمد، (1421ق)، تهذيب‌اللغه، بیروت: دار احیاء التراث العربی.
12. بی¬یرویش، مانفرد، (۱۳۷۴ش)، زبان شناسی جدید، ترجمه: محمد رضا باطنی، تهران:آگاه .
13. جوهری، اسماعیل بن حماد، (1404ق)، الصحاح؛ تاج‌اللغة و صحاح‌العربیه، بیروت: دارالعلم.
14. حدادی، آمنه، (۱۳۸۹ش)؛ حسّ فرامتن در قرآن، پایان نامه ارشد، دانشکاه تربیت معلم تهران.
15. حسينى‌همدانى، محمد، (۱۴۰۴ق)، انوار درخشان در تفسير قرآن، محقق: محمدباقر بهبودى، تهران: لطفى.
16. حقى‌برسوى، اسماعيل بن مصطفى،(بی‌تا) تفسير روح البيان، ‏بیروت: دار الفكر.
17. حمیری، نشوان بن سعید، (1420ق)، شمس العلوم و دواء كلام العرب من الكلوم، سوریه: دارالفکر.
18. دره، محمدعلى طه(1430ق‏)‏ تفسير القرآن الكريم و اعرابه و بيانه‏، بیروت: دار ابن كثير.
19. دروزه، محمد عزه‏،(1421ق) التفسير الحديث‏، بیروت: دار الغرب‌الإسلامي.‏
20. درويش، محى‏الدين، (1415ق) اعراب القرآن الكريم و بيانه، حمص: الارشاد.
21. راغب¬اصفهانى، حسين بن محمد، (۱412ق‏) مفردات الفاظ القرآن، بیروت: دار القلم.
22. رضايى‌اصفهانى، محمدعلى، (1387ش)، تفسير قرآن مهر، قم: پژوهشهاى تفسير وعلوم‌قرآن.
23. رضایی، رقیه و فتاحی‌زاده، فتحیه(1395ش) «معناشناسی احباط در قرآن کریم با تأکید بر روابط همنشینی و جانشینی»، پژوهش نامه تفسیر قرآن، دوره3، ش1،صص25-1.
24. رضى، محمد بن حسين‏، (1414ق‏) نهج البلاغه، مصحح: صبحی صالح‏، قم: هجرت‏.
25. زبیدی، مرتضی، (1414ق)، تاج العروس فی شرح القاموس، بیروت: دارالفکر.
26. سلطان على‏شاه، سلطان محمد بن حیدر، (۱۳۷۲ش)، بيان السعادة فى مقامات العبادة، ترجمه: محمدرضا خانی و حشمت‌الله ریاضی، تهران: سرّ الاسرار.
27. سلمان‌نژاد، مرتضی،(۱۳۹۱ش)، معناشناسی تدبر در قرآن با سه رویکرد ساختاری، ریشه‌شناسی و تاریخ‌ انگاره،(پایان نامه ارشد)، دانشکاه امام صادق (ع).
28. شوكانى، محمد(1414ق‏) فتح القدير، دمشق: دار ابن كثير.
29. شيخ‌علوان، نعمه‏الله بن محمود، (1999)،الفواتح الإلهية و المفاتح الغيبية، فاهره: دار ركابي للنشر.
30. صادقی، محمد، (1406ق)، الفرقان فى تفسير القرآن بالقرآن و السنه، قم: فرهنگ اسلامى.
31. صفوی، کوروش، ( ۱۳۸۷ش)، درآمدی بر معناشناسی،تهران: سوره مهر.
32. طباطبايى، محمدحسين،(۱۳90ق‏)، المیزان فی تفسیر القرآن، بیروت: مؤسسة الاعلمی للمطبوعات‏.
33. طبرانی، سلیمان بن احمد، (2008م)، تفسیر القرآن العظیم، اردن: دارالکتاب الثقافی.
34. طبرسی، فضل بن حسن، (1372ش)، مجمع‌البیان فی تفسیر القرآن، مترجمان: حسين ‏نورى‌همدانى و دیگران، تهران: فراهانى‏.
35. طريحى، فخرالدين بن محمد، (1375ش)، مجمع البحرين‏، محقق: احمد حسينى اشكورى، تهران‏: مرتضوى‏.
36. عسكرى، حسن بن عبدالله(1400ق‏)‏ الفروق في اللغه، بیروت: دار الافاق الجديده.
37. فخر رازى، محمد بن عمر(1420ق‏) التفسير الكبير، بیروت: دار إحياء التراث العربي‏.
38. فراهيدى، خليل بن احمد(1409ق‏) كتاب العين، ‏قم: نشر هجرت‏.
39. فضل‌الله، محمدحسين، (1419 ق)، من وحى القرآن، بیروت: دار الملاك.
40. فیروزآبادی، محمد بن یعقوب، (1415ق)، القاموس المحيط، بیروت: دارالکتب العلمیه.
41. فيض‌كاشانى، محمد بن شاه مرتضى‏(1415ق) تفسير الصافي، ‏مقدمه و تصحيح: حسین اعلمى‏، تهران: مكتبة‌الصدر.
42. فيومى، احمد بن محمد(1414ق‏) المصباح المنير فى غريب الشرح الكبير للرافعى، ‏قم: مؤسسة دار الهجره.
43. قرشى‌بنابى، على‏اكبر، (۱۳۷۱ش)، قاموس قرآن‏، تهران‏: دار الكتب الإسلاميه.
44. مختار، عمر احمد، (1386ش)، معناشناسی، ترجمه: سید حسین سیّدی، مشهد: دانشگاه فردوسی.
45. مدرسى، محمدتقى(1419ق‏)‏ من هدى القرآن، ‏تهران: دار محبي الحسين‏.
46. مصطفوى، حسن،(1430ق) التحقيق فى كلمات القرآن الكريم، بيروت،قاهره،لندن: دارالکتب العلمیه.
47. مغنيه، محمدجواد، (1424ق)، التفسير الكاشف، قم: دار الكتاب الإسلامي.
48. مكارم‌شيرازى، ناصر، (1371ش)، تفسير نمونه، تهران: دار الكتب الإسلاميه.
49. موسی، حسین یوسف، (1410ق)، الإفصاح فى فقه اللغه، قم: مکتب اعلام الاسلامی.
50. ميدانى، عبدالرحمن حسن حبنكه، (1361ش)، معارج التفكر و دقائق التدبر، دمشق: دار القلم.
51. نحاس، احمد بن محمد(بی‌تا) كتاب الناسخ و المنسوخ فى القرآن الكريم‏، بیروت: مؤسسة الكتب الثقافيه.
52. نهاوندى، محمد، (1386ش)، نفحات‌الرحمن فى تفسيرالقرآن، قم: مؤسسةالبعثة.