بحران هویت زن ایرانی در سینمای داریوش مهرجویی
الموضوعات : مطالعات میان فرهنگیروژان حسام قاضی 1 , محمد نژادایران 2
1 - استادیار،گروه علوم سیاسی ،واحد رباط کریم،دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
2 - دکتری تخصصی علوم سیاسی،واحد علوم و تحقیقات ،دانشگاه آزاد اسلامی،تهران،ایران
الکلمات المفتاحية: زن عاشق , زن عارف, زن خودشیفته, بحران هویت, سینمای مهرجویی, سیمون دوبووار,
ملخص المقالة :
هدف: این پژوهش بررسی سه ویژگی اصلی سوژه زنانه سینمای مهرجویی شامل انفعال، فروپاشی روانی و نابخردی می‌باشد که در نتیجه منجر به ارائه تصویر هویت متزلزل سوژه زنان و بحران زده که همواره هستی خود را در وجود آن دیگری مردانه جستجو می‌کند می‌گردد و در این مقاله مورد تجزیه و تحلیل قرارمی‌گیرد. روش: روش این پژوهش تأویلی با رویکرد تفسیری - فمینیستی به بررسی فیلم‌های مهرجویی با بررسی چهار فیلم سارا و پری و بانو و لیلا به بررسی رویکرد سوژه زنانه در این فیلم‌ها با تاکید بر آرای فمینیستی دوبووار پرداخته شود. بنابراین، روشی رهایی بخش مبتنی بر رویکرد انتقادی است که در آن تلاش می شود تا انواع سلطه جنسیتی بازشناسی و مورد نقد قرار گیرد. یافته ها: داریوش مهرجویی به‌عنوان یکی از کارگردانان سینمای ایران جزء معدود افرادی است که در کارنامه هنری خود چهار فیلم با محوریت زنان ساخته که شامل فیلم‌های بانو، سارا، پری و لیلا می‌باشد، حال پرسشی که در اینجا مطرح می‌گردد این است که زن به‌عنوان سوژه در سینمای مهرجویی چه جایگاهی در جامعه دارد؟ بنابراین در این مقاله تلاش شده تا با استفاده از نظریه سیمون دوبووار به ارائه سه الگوی زن عاشق، زن عارف و زن خودشیفته که در قالب سوژه زنانه‌ای که خود را در دیگری مردانه می‌بیند، به بررسی سینمای مهرجویی با محوریت زنان و تاثیر آن در ارائه الگویی زنانه در جامعه ایرانی و بحران زده پرداخته می‌شود.
