بررسی جنبه‌های زئونوتیک بیماری مشمشه در غرب ایران
الموضوعات :
1 -
الکلمات المفتاحية: مشمشه, زئونوز, اسب, انسان, ایران,
ملخص المقالة :
بیماری مشمشه توسط انگل درون سلولی و گرم منفی Burkholderia mallei ایجاد میگردد. میزبانان اصلی بیماری، تکسمیانی نظیر: اسب، الاغ و قاطر بوده، در حالیکه گزارشاتی از آلودگی شترسانان، نشخوارکنندگان کوچک، شیرها و حتی انسان در دست میباشد. در حال حاضر، ایران در محاصرهی کشورهای آلوده بهبیماری نظیر: پاکستان، هندوستان، عراق، کشورهای حوزهی خلیج فارس و غیره بوده، که از این رو با توجه به اوضاع کنونی بیماری در کشورهای همسایه، تصمیم بر بررسی جامع وضعیت بیماری در هر دو جمعیت انسانی و تکسمیان غرب کشور اتخاذ گردید. در مطالعهی کنونی تعداد 404 رأس تکسمی از هر دو جنس (اعم از: 360 رأس اسب، 32 رأس قاطر و 12 رأس الاغ) و تعداد 384 مورد انسانی (337 نفر جنس مذکر و 47 نفر جنس مؤنث) که در تماس مستقیم با تکسمیان قرار داشتند، پس از انجام معاینات بالینی، با استفاده از سه تکنیک آزمایشگاهی ELISA، Culture و PCR مورد مطالعه قرار گرفتند؛ علاوه بر آن، از برخی از تکسمیانی که علائم بالینی و مشخصِ بیماری را نشان میدادند، در صورت امکان، اقدام به انجام تست FNA و همچنین Nasal Swabbing شد. در ادامه، نتایج حاکی از آن بودند که در آزمایش ELISA، 8 مورد از تکسمیان مثبت بوده و 2 مورد مشکوک بودند که پس از انجام آزمایشات تکمیلی بر روی نمونههای مذکور (Culture و PCR) نهتنها صحت مثبت بودن تمامی موارد مذکور تأیید گردید، بلکه از لحاظ مولکولی منجر به تأیید وجود سویهی جدیدی از باکتری در آزمایش کشتِ یکی از اسبهای درگیر در مطالعه شد. در نمونههای انسانی نیز صرفاً تعداد 4 نفر (3 نفر مذکر و 1 نفر مؤنث) که همگی فاقد هرگونه سابقهی بالینی بیماری بودند، در آزمایشات سرولوژی و مولکولی مثبت گزارش شدند. نتایج مطالعه بیانگر احتمال گسترش سویههای جدید بیماری در جمعیت تکسمیان و اسبداران کشور بوده که اعمال ملاحظات جدیتری را مطالبه مینماید.
1. Constable, P. D., Hinchcliff, K. W., Done, S. H., Grünberg, W. (2017). Veterinary Medicine: a text book of the diseases of cattle, horses, sheep, pigs and goats. 11th ed. ELSEVIER. Missouri, USA. pp: 1026-1028.
2. Dehghan Rahimabadi, P., Nazari, A., Kamyabi, M., Mosavari, N. (2023). Serological and Bacteriological Surveillance of Glanders Among Horses in Central Region of Iran. Journal of Equine Veterinary Science. 127: e104535.
3. Der Lugt, J., Bishop, G. (2004). Glanders. Infectious Diseases of Livestock, Coetzer, JAW and RC Tustin (Eds.), 3: 1500-1504.
4. Dvorak, G. D., Spickler, A. R. (2008). Glanders. Journal of the American Veterinary Medical Association, 233(4): 570-577.
5. Estes, D. M., Dow, S. W., Schweizer, H. P., Torres, A. G. (2010). Present and future therapeutic strategies for melioidosis and glanders. Expert review of anti-infective therapy, 8(3): 325-338.
6. Galyov, E. E., Brett, P. J., DeShazer, D. (2010). Molecular insights into Burkholderia pseudomallei and Burkholderia mallei pathogenesis. Annual review of microbiology. 64: 495-517.
7. Gilad, J. (2007). Burkholderia mallei and Burkholderia pseudomallei: the causative micro-organisms of glanders and melioidosis. Recent patents on anti-infective drug discovery. 2(3): 233-241.
8. Go, P. C. V. V. E., Sansthan, A. (2014). Glanders-A Re-emerging Zoonotic Disease: A Review" Amit Kumar Verma," Mani Saminathan," Neha,“Ruchi Tiwari," Kuldeep Dhama and “Shoor Vir Singh" Department of Veterinary Epidemiology and Preventive Medicine,“Department of Veterinary Microbiology and Immunology, Uttar Pradesh Pandit Deen Dayal Upadhayay. Journal of Biological Sciences, 14(1): 38-51.
9. Godoy, D., Randle, G., Simpson, A. J., Aanensen, D. M., Pitt, T. L., Kinoshita, R., & Spratt, B. G. (2003). Multilocus sequence typing and evolutionary relationships among the causative agents of melioidosis and glanders, Burkholderia pseudomallei and Burkholderia mallei. Journal of Clinical Microbiology. 41(5): 2068-2079.
10. Hussein, Z. S. (2018). Detection of Glanders in horses of eight Iraqi provinces by ELISA. Al-Anbar Journal of Veterinary Sciences. 11(1).
11. Khaki, P., Mosavari, N., Khajeh, N. S., Emam, M., Ahouran, M., Hashemi, S., Taheri, M. M., Jahanpeyma, D., & Nikkhah, S. (2012). Glanders outbreak at Tehran Zoo, Iran. Iranian journal of microbiology, 4(1): 3.
12. Malik, P., Khurana, S., & Dwivedi, S. (2010). Re-emergence of glanders in India—Report of Maharashtra state. Indian journal of microbiology. 50(3): 345-348.
13. Nasiri, M., Zarrin, A., RoshankarRudsari, S., Khodadadi, J. (2023). Glanders (Burkholderia mallei infection) in an Iranian man: A case report. ID Cases. 32: e01779.
14. Neubauer, H., Sprague, L., Zacharia, R., Tomaso, H., Al Dahouk, S., Wernery, R., Wernery, U., & Scholz, H. (2005). Serodiagnosis of Burkholderia mallei infections in horses: state‐of‐the‐art and perspectives. Journal of Veterinary Medicine, Series B. 52(5): 201-205.
15. Schell, M. A., Ulrich, R. L., Ribot, W. J., Brueggemann, E. E., Hines, H. B., Chen, D., Lipscomb, L., Kim, H. S., Mrázek, J., & Nierman, W. C. (2007). Type VI secretion is a major virulence determinant in Burkholderia mallei. Molecular microbiology. 64(6): 1466-1485.
16. Sial, A. U. R., Saqib, M., Muhammad, G., Sajid, M. S. (2020). Seroprevalence and Risk Factors of Equine Glanders in Selected Districts of Khyber Pakhtunkhwa (KPK). Pakistan Veterinary Journal. 40(4): 504-508.
17. Smith, B. P., Van Metre, D. C., Pusterla, N. (2020). Large animal internal medicine.6th ed. ELSEVIER. Missouri, USA. pp: 599-601.
18. Tadjbakhsh, H. (1994). Traditional methods used for controlling animal diseases in Iran. Revue scientifique et technique (International Office of Epizootics), 13(2): 599-614.
19. Whitlock, G. C., Mark Estes, D., & Torres, A. G. (2007). Glanders: off to the races with Burkholderia mallei. FEMS microbiology letters. 277(2): 115-122.
20. Yazdansetad, S., Mosavari, N., Tadayon, K., & Mehregan, I. (2019). Detection and Molecular Identification Of Burkholderia mallei Isolated From Blood Specimen Of An Infected Horse With Glanders. Veterinary Researches & Biological Products, 32(2), 2-10.
