واژۀ پساغند( ذخیره) در گویش بهدینان

الموضوعات :

کتایون مزداپور ¹

1 - گروه فرهنگ و زبانهای باستانی، پژوهشگاه علوم انسانی، مطالعات فرهنگی، تهران، ایران

تاريخ الإرسال : 06 الجمعة , شوال, 1446 تاريخ التأكيد : 15 الثلاثاء , ذو القعدة, 1446 تاريخ الإصدار : 19 الأربعاء , رمضان, 1446

الکلمات المفتاحية: ذخیره, پساغند, وام‌واژه, زبان میانگان, گویش بهدینی,

ملخص المقالة :

 

زبان فارسی همواره نیاز به واژه­های بسیار دارد که برای رساندن معانی تازه و ضبط و انتقال مفاهیمی بسیار، کارآمد باشند و بتوان با کلمات مناسب، معانی را رسانید تا با آن ابزار، ارتباط میان گویندگان و شنوندگان، و خوانندگان متون برقرار کرد. بر چنین مبانی، و به چنین موجباتی است که زبان فارسی افزون بر ساختن واژه­های جدید و فراوان، همواره به وام گرفتن لغات از زبان‌های دیگر پرداخته، و از دیرباز وام‌واژه­هایی متعدد را به تصرف درآورده‌است. هنگامی که زبان فارسی در نوشتار و در گفتار، وام‌واژه از گویش‌های زنده و فراوان ایرانی بستاند و لغاتی را از آنها بردارد و بر گنجینۀ واژگانی خود بیفزاید، در واقع عملاً دستاوردی را فراهم کرده‌است که همان زبان و گویش وام دهنده نیز از چنین اهدایی بر خود خواهد بالید و به خود خواهد نازید که توانسته‌است ارمغانی پایدار و رایج به زبان میانگان و سرشار از استغنای دیرندۀ فارسی بدهد و بر غنای شکوهمند آن بیفزاید.

المصادر:

باطنی، محمدرضا (1392). فرهنگ انگلیسی-فارسی (پویا). تهران: فرهنگ معاصر.
شاهنامۀ فردوسی (1399). به کوشش مهدی قریب. جلد اول، تهران: انتشارات دوستان (چاپ سوم).
کیا، صادق (1340). راهنمای گردآوری گویشها. تهران: هنرهای زیبای کشور.
مزداپور، کتایون (1374). واژه¬نامۀ گویش بهدینان شهر یزد، فارسی به گویش همراه با مثال (جلد اول: آ-پ). تهران: پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی.
مکنزی، دیوید نیل (1390). فرهنگ کوچک پهلوی. ترجمه مهشید میرفخرایی. تهران: پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی (چاپ پنجم).