شناسایی اینتگرون، کاست های ژنی و مقاومت چنددارویی در سویه های اشریشیاکلی یوروپاتوژنیک جدا شده از نمونه های کلینیکی شهرستان بوشهر

الموضوعات : Molecular Microbiology

سارا توتون ساز ¹ , محمد کارگر ²

1 - کارشناسی ارشد، گروه میکروبیولوژی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد جهرم، جهرم، ایران.
2 - استاد، گروه میکروبیولوژی، مؤسسه آموزش عالی زند شیراز، شیراز، ایران.

تاريخ الإرسال : 26 الإثنين , صفر, 1445 تاريخ التأكيد : 24 الأربعاء , ربيع الثاني, 1445 تاريخ الإصدار : 23 الجمعة , جمادى الثانية, 1445

الکلمات المفتاحية: عفونت‌ دستگاه ادراری, اشریشیا کلی یوروپاتوژنیک, مقاومت چند دارویی (MDR), اینتگرون‌ها, کاست‌های ژنی. ,

ملخص المقالة :

سابقه و هدف: اینتگرون ها و کاست های ژنی یکی از مکانیسم های اصلی گسترش مقاومت چند گانه در سویه های اشریشیا کلی می باشند. هدف از این پژوهش، ارزیابی شیوع اینتگرون‌های کلاس 1 تا 3 و کاست های ژنی و تعیین ارتباط آن در ایجاد مقاومت چند دارویی در جدایه های اشریشیا کلی یوروپاتوژنیک جدا شده از عفونت‌های دستگاه ادراری در شهرستان بوشهر بود.

مواد و روش‌ها: این پژوهش به صورت مقطعی-توصیفی بر روی140 سویه اشریشیاکلی جدا شده از نمونه‌های عفونت ادراری بیماران مراجعه ‌کننده به بیمارستان‌های خلیج فارس و هفده شهریور و آزمایشگاه‌های خصوصی حکیم، مهر و آزمایشگاه مرکزی نوید و پاستور در شهرستان  بوشهر انجام شد. با  استفاده از کشت در محیط های اختصاصی و آزمون های استاندارد بیوشیمیایی، تعیین هویت سویه های اشریشیا کلی انجام شد. حساسیت آنتی بیوتیکی جدایه ها نسبت به 18 آنتی بیوتیک با روش انتشار دیسک و معیار   CLSIارزیابی گردید. در نهایت با استفاده از پرایمرهای اختصاصی فراوانی اینتگرون‌های کلاس 1تا 3 در جدایه‌ها با روش Single PCR تعیین گردید.

یافته ‌ها: از مجموع نمونه های مورد پژوهش بیشترین میزان مقاومت آنتی‌بیوتیکی در جدایه‌ های اشریشیاکلی مربوط به آنتی‌بیوتیک ‌های آموکسی‌سیلین و آمپی‌سیلین به ترتیب با فراوانی (11/82% ) و (80% ) مشاهده شد. میزان  فراوانی اینتگرون های  کلاس 1و2 به ترتیب تعداد (29)72 /20 % و(10) 11/7 % بود اما اینتگرون کلاس 3 در هیچکدام از جدایه‌ها شناسایی نشد. میزان فراوانی کاست های ژنی مربوط به اینتگرون کلاس 1، تعداد(25) 92/17% و برای اینتگرون کلاس2 ،(8) 67/5% بود.

نتیجه گیری: میزان فراوانی اینتگرون کلاس 1 و کاست های ژنی مربوط به آن ها در سویه‌های اشریشیاکلی مورد مطالعه نسبت به سایر اینتگرون ها بودند. از این رو احتمالا می تواند در گسترش سویه‌هایی با مقاومت چند دارویی نقش داشته باشد.