تبیین الگوی نوشهرگرایی در محله‌های نوبنیاد شهر اصفهان (مطالعه موردی محله‌های خانه اصفهان و سپاهانشهر)
سید مجتبی مهدوی
1
(
دانشجوی دکتری، گروه جغرافیا، واحد نجف آباد، دانشگاه آزاد اسلامی، نجف آباد، ایران
)
احمد خادم الحسینی
2
(
دانشیار گروه جغرافیا، واحد نجف آباد، دانشگاه آزاد اسلامی، نجف آباد، ایران
)
رضا مختاری ملک آبادی
3
(
دانشیار و و عضو هیأت علمی دانشگاه اصفهان، ایران
)
صفر قائدرحمتی
4
(
دانشیار دانشگاه تربیت مدرس
)
امیر گندمکار
5
(
دانشیار گروه جغرافیا، واحد نجف آباد، دانشگاه آزاد اسلامی، نجف آباد، ایران
)
الکلمات المفتاحية: شهر اصفهان, نوشهرگرایی, محلات نوبنیاد, شاخص‌های نوشهرگرایی,
ملخص المقالة :
توسعه روزافزون شهرها و شکل گیری محلات جدید شهری با اصول مدرنسیم و کمرنگ شدن محله‌های تاریخی و بافت قدیمی و سنتی شهر نوعی عدم توازن بین بافت ها و محله‌های شهری را بوجود آورده است که نیاز به ارائه الگوی مناسبی در محلات نوبنیاد و جدید شهری می باشد . رشد روزافزون شهرها ، نیاز به خدمات مطلوب و مناسب جهت سکونت و رفاه کلیه ساکنین و عدم توجه به نیازهای جوامع از جمله مباحثی است که رویکرد و نگرش نوشهرگرایی را مورد توجه ویژه قرارداده است.
هدف کلی این پژوهش بررسی وضعیت محله‌های نوبنیاد شهری از نظر شاخص‌های نوشهرگرایی و تبیین الگوی مناسب نوشهرگرایی در محله‌های شاخص نوبنیاد خانه اصفهان و سپاهانشهر در شهر اصفهان می‌باشد. روش این پژوهش، توصیفی- تحلیلی و از نظر ماهیت کاربردی می‌باشد. در فرایند انجام پژوهش، با استفاده از روش معادلات ساختاری مبتنی بر رویکرد حداقل مربعات جزئی به تببین الگوی نوشهرگرایی محله‌های نوبنیاد خانه اصفهان، سپاهان شهر پرداخته شد.
با توجه به نتایج پژوهش حاضر، عوامل و شاخص های مهم و کلیدی نوشهرگرایی در محله های مورد مطالعه شهر اصفهان، مبلمان مناسب شهری در سطح محله، وسایل نقلیه شخصی درون محله ها باتوجه به ظرفیت محدوده معابر درون محلی، سرانه فضای سبز و زمان دسترسی بیشتر از ده دقیقه به فضای سبز ، همگونی ساخت و سازها در کنار اماکن تاریخی، وضعیت عملکرد مدیریت شهری و رضایتمندی ساکنین، دستورالعمل‌ها در خصوص ساخت و ساز در بافت‌های قدیمی و هماهنگی بین مقامات، مسئولان و مراجع تصمیم‌گیری و جلوگیری از موازی کاری ها می باشند.
