تحلیلی بر نقش کنشگران عرصه مدیریت حریم منطقه کلان‌شهری تهران بر اساس رهیافت نظریه بازی

زهرا صفائی پور ¹ ( دانشجوی دکتری تخصصی رشته جغرافیا و برنامه ریزی شهری، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران )
رحیم سرور ² ( استاد گروه جغرافیا، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران (نویسنده مسؤل) )
ریباز قربانی نژاد ³ ( استادیار گروه جغرافیا، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد علوم و تحقیقات تهران، ایران )

تاريخ الإرسال : 21 السبت , جمادى الثانية, 1444 تاريخ التأكيد : 22 الأحد , ذو القعدة, 1444

الکلمات المفتاحية: "تهران", "کنشگران", "مدیریت حریم منطقه کلان‌شهری", "نظریه بازی", "مدل گراف",

ملخص المقالة :

با تشریح و به کارگیری نظریه بازی‌ها در عرصه مدیریت حریم مناطق کلان‌شهری، ضمن شناخت پیچیدگی‌های مسئله، تعدد و تکثر کنشگران را با مدل‌سازی تسهیل نموده و به تحلیل رفتارها، تعاملات و تمایلات کنشگران و پیامدهای تصمیمات کنشگران پرداخت تا بسترسازی لازم برای ارائه رهنمودها و سیاست‌گذاری‌های کارآمد را باعث گردد. هدف از این پژوهش، تحلیلی بر نقش کنشگران عرصه مدیریت حریم منطقه کلان‌شهری تهران براساس رهیافت نظریه بازی می‌باشد. پژوهش توصیفی- تحلیلی حاضر در سال 1401 انجام شد. داده‌های مورد نیاز پژوهش به روش اسنادی- پیمایشی (مصاحبه و مشاهده) گردآوری شد. جامعه آماری شامل مدیران و یا کارشناسان که بر اساس نمونه‌گیری هدفمند و نظری تعداد 21 نفر به عنوان جامعه نمونه انتخاب شد. با استفاده از روش تحلیل محتوا، تجزیه و تحلیل داده های مطالعه صورت پذیرفت. از مدل گراف، به عنوان ابزاری مناسب برای مدل‌سازی و تحلیل مسائل پیچیده، بازی شکل گرفته بین ذینفعان مختلف مدیریت حریم منطقه کلان‌شهری مدل‌سازی و تحلیل شد و با استفاده از نرم افزار GMCR+ انجام گرفت. نتایج مدل سازی نشان داد از 51 وضعیت شدنی، 2 وضعیت تعادلی وجود دارد. وضعیت 47 به عنوان پایدارترین وضعیت در نظر گرفته می‌شود. تحلیل‌های وضع موجود نشان می‌دهد مطلوبیت نقش کنشگران در این منطقه کلان‌شهری که واجد تحقق حداکثری منافع بازیگران باشد، مستلزم اصلاحات ساختاری و حضور فعال بازیگران باشد. برهم کنش حاصله از حضور فعال کنشگران حریم مناطق کلان‌شهری در قالب و بستر نهادهای کارا و مبتنی بر قواعد نهادی به معنادار شدن اقدامات کنشگران منجر می‌شود. این قواعد به واسطه حضور جامعه مدنی و نمایندگان آن‌ها در کنار نهادهای حکومتی، دولتی و خصوصی و از طریق فرهنگ گفتمان و کنش ارتباطی بین نهادها قابل حصول می‌باشد.