تحلیل توزیع فضایی و مکان یابی فضاهای سبز شهری با منطق فازی، نمونه موردی شهر شیراز

فرزانه جاویدی ¹ ( دانشجوی کارشناسی ارشد برنامه ریزی شهری،دانشگاه شیراز )
علی رضا صادقی ² ( دانشیار بخش شهرسازی دانشکده هنر و معماری دانشگاه شیراز )
خلیل حاجی پور ³ ( استادیار بخش شهرسازی دانشکده هنر و معماری دانشگاه شیراز )

تاريخ الإرسال : 06 الإثنين , جمادى الأولى, 1445 تاريخ التأكيد : 17 الأحد , ذو الحجة, 1445

الکلمات المفتاحية: شیراز, مکانیابی, منطق فازی, فضاهای سبز شهری,

ملخص المقالة :

با توجه به کاهش پهنه ها و فضاهای سبز، نیاز به فضاهای تفریحی، بهبود کیفیت هوای شهر، مکان‌یابی مناسب و بهینه فضاهای سبز درون شهری امری حیاتی و پر اهمیت محسوب می‌شود. مسئله اصلی مورد بررسی در این مقاله، مکان‌یابی فضاهای سبز درون شهری و اهمیت آن برای بهبود کیفیت زندگی شهروندان و حفظ محیط زیست است. این مقاله به بررسی چگونگی برنامه‌ریزی و مکان‌یابی مناسب فضاهای سبز در شهرها به منظور بهبود کیفیت زندگی شهروندان می‌پردازد. هدف اصلی این تحقیق بررسی مکان‌یابی فضاهای سبز در شهر شیراز با استفاده از روش توصیفی-تحلیلی،با استفاده از معیارهای کاربری‌های سازگار و کاربری ناسازگار، دسترسی و جمعیت که از بررسی منابع کتابخانه‌ای و مقالات معتبر تدوین شد. برای این منظور، از روش تحلیل سلسله مراتبی (AHP) و روش فازی (Fuz‌zy) برای ارزیابی و انتخاب مکان‌های مناسب برای احداث فضاهای سبز در شهر استفاده خواهد شد.نتایج پژوهش بر طبق همپوشانی پارک‌های وضع موجود مناطق شیراز با نقشه مکان‌‌های بهینه استخراج شده از معیارهای مکا‌ن‌یابی نشان‌دهنده این است که مناطق 6،7،1،2،10،11،9اکثریت پارک‌ها در محدوده بهینه بالای 60 درصد بهینه قرار گرفته‌اند و سایر مناطق3،5،8،4، نیز تعدادی از پارک‌ها در محدوده نامطلوب کمتر 40 درصد بهینه واقع شده‌اند و برای مکان‌های آتی فضاهای سبز به تفکیک مناطق بر طبق نقشه مکان‌یابی پیشنهاد شده است. در نهایت باید ذکر نمود مکان‌یابی فضاهای سبز باید به صورت کمی و هم کیفی در دسترس باشد تا کارایی لازم را در شهر داشته‌باشد و با انتخاب بهینه فضاهای سبز شهری، شهرها می توانند به ایجاد آینده‌ای عادلانه تر، پایدارتر کمک کنند.