ارزیابی آسیب پذیری بافت فرسوده شهر مرودشت در برابر زلزله با استفاده از (AHP) و (GIS)
الموضوعات :مجتبی زارع 1 , محمدرضا رضایی 2 , عنایتاله رحیمی 3
1 - دانشجوی دکتری جغرافیا و برنامهریزی شهری، واحد یاسوج، دانشگاه آزاد اسلامی، یاسوج، ایران
2 - استادیار گروه جغرافیا و برنامهریزی شهری، واحد مرودشت، دانشگاه آزاد اسلامی، مرودشت، ایران
3 - دانشجوی دکتری شهرسازی، واحد یاسوج، دانشگاه آزاد اسلامی، یاسوج، ایران
الکلمات المفتاحية: سیستم اطلاعات جغرافیایی, بافت فرسوده, شهر, آسیب پذیری, زلزله,
ملخص المقالة :
شهر زیستگاه متراکم انسانی است که به دلیل حضور انسان، نیازمند امنیت و ایمنی در همه ابعاد کالبدی، اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و ... است. موقعیت جغرافیایی شهر مرودشت به گونهای است که هم از نظر توپوگرافی و هم از نظر زمین شناسی درونی زمین، خطر وقوع زلزله این شهر را تهدید مینماید. وجود گسلهای درونی زمین در منطقه مرودشت و اطراف آن، سابقه فعالیت این گسلها، دوره بازگشت زلزله و پهنهبندی خطر لزرهای در کنار بافت فرسوده، وسعت، نوع و میزان فرسودگی، امکان تخریبپذیری بالا و. .. از مهمترین تهدیدات برای این شهر است. روش تحقیق در این پژوهش توصیفی / تحلیلی و بر اساس هدف پژوهش کاربردی است. ابزار مورد استفاده در این تحقیق پرسشنامه، مشاهده، مصاحبه با ساکنین و استفاده از کتب و مقالات است. در این پژوهش ابتدا با توجه به شرایط ویژه بافت فرسوده شهر مرودشت و همچنین پس از بررسی و مطالعات تحقیقات پیشین تعداد 9 شاخص از قبیل جنس سازه، قدمت بنا، کیفیت ساختمانها، عرض معابر، تراکم جمعیت، فاصله از آتشنشانی، دسترسی به فضای باز و نزدیکی به مراکز درمانی تعریف شد و برای هریک از شاخصها، زیر شاخصهایی در نظر گرفته شده است و سپس به تدوین و توزیع 30 پرسشنامه بین کارشناسان و متخصصان شهر پرداخته شد و پس از آن به وزن دهی و اولویتبندی شاخصها با استفاده از روش تحلیل سلسله مراتبی (AHP) و نرم افزار (Expert choict) پرداخته میشود. و در انتها با استفاده از سیستم اطلاعات جغرافیایی(GIS)، نقشههای آسیبپذیری بافت فرسوده مرودشت تهیه میشود. نتایج تحقیق نشانگر این است که در بین شاخصهای مورد بررسی، شاخص کیفیت ساختمانها با وزن 0.328 دارای بالاترین وزن نهایی و شاخص فاصله از آتش نشانی با وزن 0.017 کمترین وزن نهایی را دارند و با توجه به نقشه نهایی آسیبپذیری مشاهده میگردد که توزیع مناطق با آسیب پذیری بالا حدود 32 درصد از مساحت بافت را در بر گرفته است، 31 درصد از بافت دارای آسیب پذیری متوسط و بقیه مساحت بافت را فضاهای دارای آسیبپذیری کم به خود اختصاص داده است.
