ﺑﺮرﺳﻰ ﺗﺎﺛﻴﺮات دﻣﺎى ﻣﻌﺎدل ﻓﻴﺰﻳﻮﻟﻮژﻳﻚ ﺑﺮ ﮔﺮدﺷﮕﺮى ﺷﻬﺮی(مطالعه موردی کلانشهر ﺷﻴﺮاز)
بابک اجتماعی
1
(
وصال شیرازی
وصال شمالی
)
قاسمعلی مقتدری
2
(
استادیار گروه جغرفیا دانشگاه پیام نور
)
الکلمات المفتاحية: شهرستان شیراز, آسایش اقلیمی, شاخص دمای معادل فیزیولوژیک, تنش فیزیولوژیک,
ملخص المقالة :
ﺁﺳﺎﻳﺶﺯﻳﺴﺖ ﺍﻗﻠﻴﻤﻰ ﺑﻪ ﺗﻌﺎﺩﻝ ﺣﺮﺍﺭﺗﻰ ﺑﺪﻥ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺎ ﻣﺤﻴﻂ ﺍﻃﺮﺍﻓﺶ ﻭﺍﺑﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ﺍﻳﻦ ﺗﻌﺎﺩﻝ ﺑﻪ ﺗﺮﻛﻴﺐ ﻋﻮﺍﻣﻠﻰ ﻣﺎﻧﻨﺪ: ﻭﻳﮋﮔﻰ ﻫﺎی ﻫﻮﺍی ﺍﻃﺮﺍﻑ، ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﻓﻴﺰﻳﻜﻰ ﺷﺨﺺ، ﺩﻣﺎی ﻣﺤﻴﻂ، ﺭﻃﻮﺑﺖﻧﺴﺒﻰ، ﺗﺎﺑﺶ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻭ ﺑﺎﺩ ﻭﺍﺑﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ. پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیراتی که دمای معادل فیزیولوژیک می تواند بر گردشگری شهری بگذارد انجام شده است .بدین منظور ﺳﻄﺢ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎﻥ ﺷﻴﺮﺍﺯ ﺑﺎ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺷﺎﺧﺺ ﺩﻣﺎی ﻣﻌﺎﺩﻝ ﻓﻴﺰﻳﻮﻟﻮﮊﻳﻚ (PET) ﺩﺭ ﻣﻘﻴﺎﺱ ﺳﺎﻻﻧﻪ ﭘﻬﻨﻪ ﺑﻨﺪی ﮔﺮﺩﻳﺪ که ایم پهنه بندی بر اساس 10 ﺍﻳﺴﺘﮕﺎﻩ ﻫﻤﺪﻳﺪی ﺩﺭ ﺩﺍﺧﻞ ﻭ ﻣﺠﺎﻭﺭ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎﻥ ﺑﺎ ﺩﻭﺭﻩ ی ﺁﻣﺎﺭی ﺍﺯ 2000ﺍﻟﻰ 2020 ﻣﺤﺎﺳﺒﻪ ﺷﺪ. ﺗﻌﻤﻴﻢ ﻧﺘﺎﻳﺞ ﺍﻳﺴﺘﮕﺎﻫﻰ ﻣﺤﺎﺳﺒﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﺳﻄﺢ ﻣﻮﺭﺩ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺩﺭ ﻣﺤﻴﻂ ArcGIS ﻭ ﺑﺎ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺭﻭﺵ ﺩﺭﻭﻥ ﻳﺎﺑﻰ IDW ﺻﻮﺭﺕ ﮔﺮﻓﺖ. با توجه به نتایج بدست آمده ﺷﺮﺍﻳﻂ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﻭ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺍﻗﻠﻴﻤﻰ ﺑﺮﺍی ﮔﺮﺩﺷﮕﺮی ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﺳﺎﻝ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎﻥ ﺷﻴﺮﺍﺯ ﺑﺎﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻓﺼﻮﻝ ﻭ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺁﺏ ﻭ ﻫﻮﺍﻳﻰ ﺩﺭ ﺑﻴﻦ ﻧﻮﺍﺣﻰ ﻣﺮﺗﻔﻊ ﺷﻤﺎﻟﻰ ﻭ ﺟﻨﻮﺑﻰﻭ ﺩﺷﺖ ﻣﺮﻛﺰی ﻣﺘﻐﻴﻴﺮ ﺍﺳﺖ. ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﻛﻠﻰ ﺑﺮﺭﺳﻰ ﺍﻟﮕﻮی ﺗﻐﻴﻴﺮﺍﺕ ﺭﻭﺯﺍﻧﻪ ﺷﺎﺧﺺ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩ ، ﺩﻭﺭﻩ ﺁﺳﺎﻳﺶ ﺍﻗﻠﻴﻤﻰ ﺩﺭ ﺷﻴﺮﺍﺯ ﺷﺎﻣﻞ ﺩﻭ ﺑﺎﺯﻩ ی ﺯﻣﺎﻧﻰ ﺩﺭ ﺍﻭﺍﺧﺮ ﺑﻬﺎﺭ ﻭ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ ﺍﺳﺖ. ﻣﺎﻩ ﻫﺎی ﻣﻰ ﻭ ﺳﭙﺘﺎﻣﺒﺮ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺎﻩ ﻫﺎﻳﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺪﻭﻥ ﺗﻨﺶ ﺳﺮﻣﺎﻳﻰ ﻣﻰ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﺩﺍﺭﺍی ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺍﻗﻠﻴﻤﻰ ﺑﺮﺍی ﺟﺬﺏ ﮔﺮﺩﺷﮕﺮ ﻣﻰ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﺯﻣﺎﻥ ﺍﻳﺪﻩ ﺁﻟﻰ ﺑﺮ ﺍﺳﺎﺱ ﺷﺎﺧﺺ PET می‌باشد. ﺑﻪ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺁﭘﺮﻳﻞ ﻭ ﺍﻛﺘﺒﺮ ﺑﺎ ﺗﻨﺶ ﺳﺮﻣﺎﻳﻰ ﺍﻧﺪﮎ ﻭ ﮊﻭﺋﻦ ﺑﺎ ﺗﻨﺶ ﮔﺮﻣﺎﻳﻰ ﺍﻧﺪﮎ ﺩﺭ ﺭﺗﺒﻪ ی ﺩﻭﻡ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﻰ ﮔﻴﺮﻧﺪ. ﺩﺭ ﻃﻰ ﻣﺎﻩ ﻫﺎی ﺩﺳﺎﻣﺒﺮ، ﮊﺍﻧﻮﻳﻪ ﻭ ﻓﻮﺭﻳﻪ ﻛﻞ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎﻥ ﺩﺍﺭﺍی ﺗﻨﺶ ﺳﺮﻣﺎﻳﻰ ﺷﺪﻳﺪ ﺍﺳﺖ .ﺑﺮﺭﺳﻰ ﺍﻟﮕﻮی ﺗﻐﻴﻴﺮﺍﺕ ﺭﻭﺯﺍﻧﻪ ﺷﺎﺧﺺ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩ ﺗﻐﻴﻴﺮﺍﺕ ﻣﻜﺎﻧﻰ ﺷﺎﺧﺺ PET ﺩﺭ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺗﺤﺖ ﺗﺎﺛﻴﺮ ﺍﺭﺗﻔﺎﻉ ﻭﻋﺮﺽ ﺟﻐﺮﺍﻓﻴﺎﻳﻰ ﺑﺎﺷﺪ.
