بررسی میزان برخورداری کلانشهر شیراز از شاخص های شهر دوستدار کودک و عوامل موثر در ارتقای وضعیت موجود
مریم حق پناه
1
(
گروه معماری، دانشگاه آزاد شیراز
)
الکلمات المفتاحية: توسعه پایدار, کلانشهر شیراز, شهر دوستدار کودک,
ملخص المقالة :
شهر دوستدار کودک از رویکردهای دارای اهمیت در عصر حاضر محسوب می شود. در این نوع شهرها، توسعه بایستی متناسب با حقوق کودکان برنامه ریزی شود و تامین نیازهای این قشر در اولویت قرار گیرد. بر همین اساس شهرها تلاش می نمایند که در بطن توسعه، شاخص های شهر دوستدار کودک را مورد تاکید قرار دهند. این مساله در کلانشهرها، اهمیت بیشتری یافته است. کلانشهر شیراز به عنوان یک شهر با پیشینه تاریخی و فرهنگی غنی، بایستی در این راستا حرکت نماید. در این زمینه شناخت میزان برخورداری این شهر از شاخص های شهر دوستدار کودک و همچنین عوامل موثر در ارتقای وضعیت موجود می تواند جز اولین اقدامات باشد که در پژوهش حاضر این اهداف دنبال شده است. روش تحقیق توصیفی–تحلیلی و مبتنی بر داده های میدانی است. ابزار گردآوری داده ها پرسش نامه است. جامعه آماری را شهروندان شهر شیراز به تعداد 1565572 نفر تشکیل داده اند. بر اساس فرمول کوکران حجم نمونه به تعداد 384 نفر تعیین شد. روایی ساختاری و محتوایی پرسش نامه تایید و همچنین پایایی نیز با آلفای کرونباخ بالای 70/0 تایید شد. نتیجه آزمون نشان داد که کلانشهر شیراز از لحاظ برخورداری از شاخص های شهر دوستدار کودک شامل شاخصهای اجتماعی-فرهنگی، محیطی-کالبدی، طراحی و دسترسی در سطح کمتر از 05/0 و به ترتیب با میانگین 079/2، 003/2، 970/1 و 131/2 در وضعیت نامناسبی قرار دارند. در این راستا نتایج تحلیل عاملی از شناسایی 15 عامل در ارتقای وضعیت موجود اشاره دارد که در 4 عامل کلان شامل مدیریت و برنامه ریزی شهری مبتنی بر نیازهای کودکان(85/35درصد)، توانمندسازی و توجه به قشر کودکان(02/13درصد)، زیباسازی، طراحی و مکان یابی متناسب با کودکان(02/11 درصد) و توسعه خدمات و فضاهای شهری برای کودکان(85/9 درصد) دسته بندی شده اند. همچنین نتیجه تاثیرگذار عوامل مختلف در تحقق شهر دوستدار کودک از طریق مدلسازی معادلات ساختاری گویای آن است که عوامل شناسایی شده دارای اثرگذاری برابر با 59/0 بوده اند. در این زمینه بیشترین تاثیرگذاری در تحقق شهر دوستدار کودک مربوط به دو عامل توانمندسازی کودکان از طریق برنامه های شهرداری با تبیین 80/0 و مشارکت کودکان در برنامه ریزی فضاهای شهری باتوان تبیین79/0 بوده است.