تحلیلی آینده پژوهانه بر وضعیت تاب آوری شهری در بافت‌های فرسودۀ مناطق 7 و 15 شهرداری تهران

الموضوعات : Regional Planning

محمدجواد خسروی ¹ , علیرضا استعلاجی ² , سعید پیری ³ , حمیدرضا صباغی ⁴

1 - دانشجوی دوره دکتری شهرسازی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد تهران شمال، تهران، ایران
2 - استاد گروه جغرافیای انسانی، واحد یادگار امام خمینی (ره) شهر ری، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
3 - هیات علمی گروه شهرسازی و معماری دانشگاه آزاد اسلامی واحد همدان
4 - استادیار و عضو هیئت علمی، گروه معماری، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد تهران شمال، تهران، ایران

تاريخ الإرسال : 21 السبت , جمادى الأولى, 1443 تاريخ التأكيد : 23 الثلاثاء , شوال, 1443 تاريخ الإصدار : 08 الثلاثاء , ربيع الأول, 1444

الکلمات المفتاحية: بافت فرسوده, کلانشهر تهران, تاب‌آوری شهری, تحلیل راهبردی,

ملخص المقالة :

از شروع تمدن انسانی، مخاطرات طبیعی تأثیرات شدید و گاهی اوقات فاجعه آمیز بر فعالیت های حیاتی انسان در سراسر جهان داشته است که شهر تهران از این قضیه مستثنی نیست. یکی از این راهکارهای مواجه با این مشکلات، بالابردن تاب‎آوری مناطق است. لذا هدف پژوهش حاضر ارائه تحلیلی آینده‌پژوهانه بر وضعیت تاب‎آوری شهری در بافت‌های فرسودۀ مناطق 7 و 15 شهرداری تهران است. روش تحقیق به‌کار گرفته شده توصیفی-تحلیلی، مبتنی بر مطالعات کتابخانه‎ای- اسنادی، پرسش‌نامه و الگوهای پیمایشی و نرم افزاری است. در چارچوب رویکرد نرم‌افزاری، داده‌های بدست آمده در دو سطح سیستم اطلاعات جغرافیایی (GIS) و الگوی مطالعات راهبردی میک‌مک (Mic Mac)، مورد بررسی قرار گرفت. جامعه آماری پژوهش حاضر عبارت بود از مجموع افراد، نخبگان و کارشناسانی که پیرامون موضوع مورد مطالعه از دانش، تجربه و تخصص مورد نیاز برخوردار می‌باشند که با استفاده از الگوی غیرتصادفی هدفمند در قالب شیوۀ تحلیل آراء دلفی، تعداد 40 نفر به عنوان نمونۀ آماری انتخاب گردید. از مجموع ۹۲۹ رابطه قابل ارزیابی در این ماتریس، ۳۲ عددشان صفر بوده است و به معنی این است که عوامل برهم دیگر تأثیر نگذاشته یا از همدیگر تأثیر نپذیرفته‌اند. ۹۰ رابطه، عدد یک را نشان می‌دهند که به این معنی می‌‎باشد که تأثیر خیلی کمی نسبت به هم داشته‌اند، ۳۰۳ رابطه عددشان دو بوده است که نشان از نابسامانی گسترده‌تر وضعیت تاب‌آوری بافت‎های فرسودۀ شهری منطقۀ 7 نسبت به منطقۀ 15 می‌‎باشد. به نحوی که در منطقۀ 7 پارامترهای زیرساختی و مدیریتی (0.96) در قیاس با منطقۀ 15، از اثرگذاری بالاتری نسبت به سایر عوامل برخوردار بوده‌اند.