سنجش پایداری مناظق شهری میبد با تأکید بر عدالت فضایی
محمد رسولی
1
(
دکتری جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه فرهنگیان تهران
)
حسن حکمت‌نیا
2
(
دانشیار دانشگاه پیام نور تهران
)
سید ولی الله میر حسینی
3
(
استادیار گروه اقتصاد دانشگاه پیام نور، تهران، ایران
)
فرشته فخار تازه یزدی
4
(
کارشناس ارشد معماری، دانشگاه یزد
)
الکلمات المفتاحية: توسعه, عدالت فضایی, نابرابری, پایداری محله, میبد,
ملخص المقالة :
امروزه بیش از 60 درصد مردم جهان در شهرها زندگی می‌کنند. در این راستا نحوه توسعه محلات و در مقیاس کلان پیشرفت و پایداری توسعه در شهرها می‌تواند موفقیت یا شکست جامعه را در برابر حل مشکلات اقتصادی، زیست‌محیطی، اجتماعی و کالبدی و غیره تعیین نماید. با اهمیت این موضوع، پژوهش حاضر با هدف کلی سنجش پایداری نواحی شهری میبد از توابع استان یزد گردآوری گردیده است. نوع تحقیق کاربردی با رویکرد توصیفی- تحلیلی می‌باشد که اطلاعات آماری آن از طریق مطالعه اسنادی، کتابخانه‌ای و میدانی جمع‌آوری گردیده است. جامعه آماری پژوهش را 18 محله شهری میبد تشکیل می‌دهد و جهت تجزیه و تحلیل اطلاعات از آزمون تحلیل عاملی و شاخص ترکیبی توسعه انسانی و برای نمایش بصری پهنه‌بندی سطوح پایداری در شهر میبد از سیتسم اطلاعات جغرافیای بهره برده شده است. نتایج پژوهش نشان می‌دهد که از نظر عامل زیستی- کالبدی محله میبد بالا و علی‌آباد، از نظر عامل زیستی- اقتصادی محله فیروزآباد، از نظر عامل زیستی- اجتماعی محله شهیدیه، از نظر عامل کالبدی- اقتصادی محله مهرجرد، از نظر عامل کالبدی- فرهنگی محله بشنیغان و از نظر عامل نهادی- اجتماعی محله کوچک و بیده به عنوان پایدارترین محلات شناسایی گردیده‌اند. همچنین نتایج نشان می‌دهد بر اساس تلفیق 6 عامل مطرح بر اساس شاخص ترکیبی توسعه انسانی، محله امام جعفر صادق (محله 1/11) به عنوان پایدارترین محله در شهر میبد شناسایی گردیده است. بر اساس نتایج پژوهش میزان ناپایداری محلات در شهر میبد برابر با 55.54 درصد و ضریب پراکندگی برابر با 0.87 بوده است که نشان از شدت نابرابری محلات در دستیابی به شاخص‌های پایداری دارد.
