بررسی درجه توسعه یافتگی شهرستانهای استان سیستان و بلوچستان با تأکید بر شاخص های عمده بخش کشاورزی
الموضوعات : فصلنامه علمی برنامه ریزی منطقه ای
جواد شهرکی
1
(دانشیار اقتصاد کشاورزی، دانشگاه سیستان و بلوچستان، زاهدان، ایران)
علی سردارشهرکی
2
(دانشجوی دکتری اقتصاد کشاورزی، دانشگاه سیستان و بلوچستان، زاهدان، ایران)
الکلمات المفتاحية: تحلیل عاملی, تاکسونومی عددی, توسعه یافتگی, توسعه یافتگی کشاورزی, سیستان و بلوچستان,
ملخص المقالة :
با توجه به اینکه سطوح توسعهیافتگی بخش کشاورزی در یک منطقه یکسان نخواهد بود و زمینهای را برای یک عدم تجانس و ناهمگنی فراهم خواهد کرد، لذا ضرورت مطالعه روند توسعه یافتگی را در این بخش اجتناب ناپذیر میکند. پژوهش حاضر با شناخت تفاوتهای موجود، از نظر میزان برخورداری از شاخصهای گوناگون، با هدف آگاهی از سطوح توسعه یافتگی و یافتن میزان شکاف موجود و نوع محرومیت در بخش کشاورزی شهرستانهای استان سیستان و بلوچستان که از لحاظ آماری از استانهای با استعداد در بخش کشاورزی چه در زمینه تولید، چه سطح زیرکشت میباشد، انجام شده است. جامعه آماری پژوهش، کل شهرستانهای استان را شامل شده و از دو روش تاکسونومی عددی و تحلیل عاملی در چارچوب 51 شاخص اصلی و عمده کشاورزی بهره گرفته شده است. آمار و اطلاعات از آمارنامههای کشاورزی و سالنامههای آماری استان گردآوری شده است. مسألهای که در این پژوهش به آن پرداخته شده، این است که با توجه به شاخص توسعه مدنظر، نحوهی توزیع امکانات و خدمات چگونه بوده و کدام یک از شهرستانهای مورد مطالعه به لحاظ برخورداری از شاخص های توسعه دارای موقیت مناسب و کدام یک محروم میباشند؟ برای یافتن نتایج و تحلیل دادهها از نرمافزارهای SPSS و MATLAB استفاده شد. نتایج نشان داد که: شهرستانهای زابل، زاهدان، سراوان، چابهار، خاش در دسته شهرستانهای نسبتاٌ توسعه یافته، شهرستانهای ایرانشهر، سرباز و سیب و سوران در دسته شهرستانهای کمتر توسعه یافته و شهرستانهای زابلی، کنارک، نیک شهر، میان کنگی در دسته شهرستانهای توسعه نیافته از لحاظ کشاورزی به شمار میروند.
