نقش رابطه روستا-شهری در برنامه ریزی ناحیه ای با رویکرد پایداری جمعیتی از طریق توسعه پایدار روستایی در ایران
الموضوعات : فصلنامه علمی برنامه ریزی منطقه ای
علی شکور
1
(استاد گروه جغرافیای انسانی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد مرودشت، مرودشت، ایران.)
علی شجاعی فرد
2
(استادیار گروه مدیریت، دانشگاه پیام نور، تهران، ایران)
پریسا زارع
3
(استادیار گروه مدیریت، واحد تهران، دانشگاه پیام نور، تهران، ایران.)
الکلمات المفتاحية: ایران, توسعه پایدار روستایی, رابطه شهر و روستا, برنامه ریزی ناحیه ای, پایداری جمعیت,
ملخص المقالة :
اهمیت حیات و توسعه روستایی به عنوان موتور محرکه و مولد هر کشور و عاملی در راستای توسعه ملی، محرومیتزدایی و رشد اقتصادی بر کسی پوشیده نیست و روابط متقابل بین شهر و نواحی روستا در کشورهای در حال توسعه از نظر کیفی متفاوت با روابط شهر و نواحی روستایی در کشورهای توسعه یافته است، لذا توزیع بهتر و هماهنگ فعالیتها در روابط روستا- شهری به تناسب ویژگیها و دادههای محیطی، استقرار مستمر جمعیت، جلوگیری از حرکت مکانی نابجای جمعیت، کاربرد تدابیر لازم در تثبیت جغرافیایی جمعیت مهاجر، کاهش تباین و اختلافات محیطی و اصلاح و بهسازی و بازسازی مکانهای نامطلوب از طریق بررسی و تحلیل معیارهای توسعه پایدار روستایی در برنامهریزی روابط روستا– شهری از دیدگاه ساکنان مناطق روستایی میتواند سبب تعادل بخشی پایدار جمعیتی در نواحی روستایی گردد. در این تحقیق با استفاده از نرمافزار SPSSو تحلیلآماری دادهها در 2 گروه توصیفی و تحلیلی، نتایجی بدستآمده که بر اساس روش تحلیل خوشهای 44.1 درصد از روستاهای نمونه تحقیق در سه بعد پایدار، 26.5 درصد نیمه پایدار و 29.4 درصد ناپایدارند و بر اساس آزمون ANOVA روابط روستا – شهری در روستاهای پایدار قوی تر میباشد. بر اساس آزمون تاکسونومی عددی تغییرات ناپایداریهای اقتصادی (صرفۀ اقتصادی فعالیتهای کشاورزی، بهبود کمیت و کیفیت تولیدات، بهبود وضعیت بازاررسانی، توجه به تقاضاهای بین المللی، کاشت و پرورش ارقام محلی) به ترتیب با DL، 043/0، 079/0، 214/0، 278/0، 616/0 از دیدگاه ساکنان مناطق روستایی در رتبه اول قرار دارد.
_||_