دیدگاه‌های عرفانی خواجه‌نصیرالدین طوسی(بررسی معرفت‌شناختی اوصاف‌الاشراف)
الموضوعات : عرفان اسلامی
محمدحسین سلیمانی الموتی
1
(زبان و ادبیات فارسی،دانشکده زبان و ادبیات فارسی و زبان های خارجه،دانشگاه آزاد کرج ، ایران)
احمد ذاکری
2
(دانشیار گروه زبان و ادبیات فارسی، دانشکده ادبیات وزبان های خارجی، واحد کرج، دانشگاه آزاد اسلامی، کرج، ایران. )
مهدی محقق
3
(استاد گروه زبان و ادبیات فارسی، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه تهران، تهران، ایران.)
الکلمات المفتاحية:
ملخص المقالة :
عرفا چنین اراده می‌کنند که برای شناخت معبود خویش در نتیجه سیر و سلوک و طی طریق و نه از راه استدلال و برهان بلکه از طریق مکاشفه و اشراق به ژرف‌ترین مراتب روحانی دست یابند. لذا عارفان عالم و بزرگان طریق، سعی دارند سیر و سلوک را برای سایرین نیز در حد معرفت خود آنان بنمایانند تا به فلاح و رستگاری دست یابند. چنان که خواجه نصیرالدین طوسی از علما و حکما و عرفای قرن هفتم درکتاب عرفانی خود، اوصاف‌الاشراف، موجز، گویا، با انشایی بلیغ و شیوا و درعین حال پرمغز و پرمعنی در شش باب و هر باب (به استثنای باب ششم) در شش فصل، مراتب سیر و سلوک را تبیین می‌کند. وی باب اول را با ایمان آغاز و در باب ششم با فنا به پایان می برد. در مورد کتاب اوصاف‌الاشراف می‌توان گفت این اثر مهم عرفانی نه تنها از نظر شناخت و تأویلات مصطلحات سیر و سلوک عرفا وصوفیه معتبر است، بلکه برای شناخت خواجه نیز ارزشمند است. مقاله حاضر به روش توصیفی- تحلیلی و کتابخانه‌ای تدوین شده است. كليدواژه‌ها: عرفان، خواجه نصیرالدین طوسی، سیر و سلوک سالک، مکاشفه، معرفت، سبک.
