خواب و بیداری دو تصویر و نشانه از دنیا و آخرت در مثنوی مولوی
الموضوعات : عرفان اسلامی
سید حسن طباطبایی
1
(استادیار زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه سمنان، ایران. )
حسن قلی پور خلیلی
2
(دانشجوی دکتری زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه سمنان، ایران.)
عبدالله حسن زاده میرعلی
3
(دانشیار زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه سمنان، ایران.. )
محمد رضایی
4
(استادیار زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه سمنان، ایران.)
الکلمات المفتاحية:
ملخص المقالة :
خواب از پدیده¬های پیچیده و شگفت¬انگیزی است که از دیرباز موردتوجه انسان بوده و ذهن او را به خود مشغول¬کرده¬است و در دین اسلام جایگاه مهم و ویژه¬ای دارد، دانشمندان اسلامی نگاهی خاص به مقوله خواب دارند و آثار غنی و پرباری را در این زمینه به¬وجود¬آورده¬اند. ازآنجاکه معرفت و بیداری انسان¬ها از اهداف عرفا و متون عرفانی است، مقوله خواب و بیداری همواره در نزد آنان مهم بوده¬است. این مقاله به بررسی خواب و بیداری در مثنوی مولوی می-پردازد. مولانا با پیروی از آیات قرآنی و روایات اسلامی، خواب و بیداری را امری مهم می¬داند و برای آن انواع و کارکردهایی قایل است. مولانا در مثنوی خود به¬طور مفصل و منظم از خواب سخن¬نمی¬گوید، بلکه هرجا که لازم باشد از خواب و بیداری به¬عنوان ابزاری در خدمت اهداف عرفانی خود استفاده¬می¬کند. از نگاه او دنیا چون خواب و آخرت همچون بیداری است که در این مقاله سعی¬داریم به این دو کارکرد خواب و بیداری از دیدگاه مولانا بپردازیم. کلیدواژه¬ها: مولوی، مثنوی، خواب، بیداری، دنیا، آخرت.
