بررسي شاخص¬هاي سيستم حمل و نقل پايدار شهري در جهت ارتقاء فضاهاي شهري (مورد مطالعه محله ستارخان شهر تهران)
الموضوعات :
محمد مهدي زاهدي
1
(دانشجوی کارشناسی ارشد، رشته برنامه ریزی شهری، واحد تهران شمال، دانشگاه آزا اسلامی، تهران، ایران)
نرگس نونژاد
2
(گروه شهرسازی، واحد تهران شمال، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران)
الکلمات المفتاحية: حمل و نقل, پايداري شهري, فضاهاي شهري, محله ستارخان تهران,
ملخص المقالة :
حمل و نقل پایدار به معنای جابجایی بهینه و کمهزینه مردم و وسایل نقلیه با مصرف کمتر انرژی، هزینه مناسب، ترافیک کمتر و حداقل آسیب به محیط زیست است، که در شهر‌ها اهمیت ویژ‌های دارد. تهران به دلیل چالشهای خاص خود نیازمند توجه به حمل و نقل پایدار است. هدف این پژوهش ارزیابی وضعیت حمل و نقل پایدار در منطقه ستارخان تهران است. تحقیق با روش توصیفی-تحلیلی و ابزار پرسشنامه انجام شده و اعتبار آن با تأیید نخبگان و ضریب کرونباخ بالای ۰/۷۰ تضمین شده است. نمونهگیری بر اساس فرمول کوکران و با ۳۸۴ شهروند صورت گرفته است.نتایج آزمون دو جمله ای در زمینه شاخصهای سیستم‌های حمل و نقل پایدار در جهت بهبود فضا‌های شهری نشان داد که تمامی 11 شاخص در سطح کمتر از 05/0 معنادار شده اند. بر اساس میانگین، بیشترین مقادیر مربوط به شاخص بهبود زیرساخت‌ها با میانگین 567/4 ؛ سرمایه گذاری در بخش حمل و نقل با مقدار 474/4؛ فرهنگ حمل و نقل با مقدار 225/4؛ مدیریت هوشمند با میانگین 471/4؛ بهبود دسترسی با میانگین 535/4؛ امنیت با مقدار 515/4 بوده است. همچنین تحلیل همبستگی نیز در سطح کمتر از 01/0 از وجود رابطه میان شاخصهای حمل و نقل پایدار اشاره دارد که بیشترین رابطه نیز مربوط به دو شاخص بهبود زیرساخت‌ها و مدیریت هوشمند به میزان 887/0 بوده است که یک رابطه نسبتاً قوی و مثبت است.علاوه بر این نتیجه مدلسازی معادلات ساختاری نیز تایید نمود که میزان تبیین شاخصهای سیستم حمل و نقل پایدار در ارتقای فضا‌های شهری موجود برابر با 59/0 محاسبه شده است. در این زمینه بیشترین تاثیرگذاری مربوط به شاخص بهبود دسترسی با تبیین 93/0 وشاخص سرمایه گذاری در بخش حمل و نقل با توان تبیین 86/0تعیین شده است. در مجموع شاخصهای متنوعی برای پایداری حمل و نقل شهری وجود دارد که بایستی با یک برنامه ریزی یکپارچه و نظامند به تحقق و ارتقای آن کمک نمود.
1. اسدی، شهام، و موحدی کلیبر، رضا. (1396). نقش استراتژیک توسعه پایدار و رفتار فردی بر ساختار حمل و نقل. شباک، 3(7-8 (پیاپی 26-27))، 43-66.
2. اسکندری ثانی، محمد؛ مرادی، محمود؛ و ابراهیمی، افسانه. (1398). بررسی عوامل مؤثر بر حمل و نقل پایدار شهری بر پایه نظریه اقتصاد سبز: مورد مطالعه شهر بیرجند. پژوهش و برنامهریزی شهری، 10(37)، 13-24.
3. بلواریزاده دشتستانی، کورش؛ انجم شعاع، امینه. (1402). معیارهای دسترسی، جابجایی و حمل و نقل در مکانیابی مراکز اقامتی-گردشگری(مطالعه موردی: یافتن موقعیت مکانی هتل در شیراز، فصلنامه معماری و محیط پایدار، 1(2)، 15-32.
4. بوجاریان، بهاره؛ کبیریان، محسن (1395). مفهوم شهرسازی پایدار و محیطزیست شهری در معماری. اولین کنفرانس بین المللی وسومین کنفرانس ملی معماری و منظر شهری پایدار: موسسه بین المللی معماری: شهرسازی مهراز شهر.
5. حیدرپور، افشین؛ جباری، ربابه (1400). حمل ونقل پایدار در ایران؛ اندازه گیری و تحلیل شاخصهای مرتبط، اقتصاد و برنامه ریزی شهری، 2(4)، 264-247.
6. رسولی، سیدحسن؛ قرنجیک، عبدالرشید؛ قرنجیک، عبدالغفار. (1394). بررسی و ارزیابی حمل و نقل شهری بر توسعه پایدار شهری. کنفرانس بین المللی پژوهشهای نوین در عمران، معماری و شهرسازی.
7. روحی، امیر؛ فلاح، الهام؛ منشادی، پدرام؛ سعیدی زند، رضا؛ بزرگمهرنیا. (۱۳۹۰). معرفی نمونههای موفق برنامهریزی حمل و نقل شهری و مقایسه آنها با شهر تهران (سئول، سنگاپور و کوریتیبا). مرکز مطالعات و برنامهریزی شهر تهران، معاونت مطالعات و برنامهریزی امور زیرساخت و طرح جامع، مدیریت امور حمل و نقل و ترافیک.
8. شاداب نیا، هومن. (۱۳۹۵). تبیین الگوهای حمل و نقل عمومی در شهر مشهد بر مبنای شاخص دسترسی از دیدگاه توسعه پایدار. پایاننامه دکتری، رشته جغرافیا و برنامهریزی شهری، دانشگاه فردوسی مشهد.
9. صفاییپور، مسعود؛ سجادیان، مهیار (1394). جستاری بر تحولات و تطورات مفهوم شهر اسلامی، فصلنامه جغرافیا و برنامهریزی شهری چشم انداز زاگرس،7(24)، 159-202.
10. گودرزی، غزاله؛ لر، رضا. (1401). "بازطراحی شبکه حمل و نقل درون شهری با رویکرد پایدار (نمونه موردی محور ستارخان)". جاده, 3(20), 83-104.
11. ماجدی، حمید؛ منصوری، الهام، و حاجی احمدی، آذین. (1390). بازتعریف فضای شهری (مطالعه موردی: محور ولیعصر حد فاصل میدان ولیعصر تا چهارراه ولیعصر). مدیریت شهری، 9(27)، 263-283.
12. محمدپور، صابر؛ مهرجو، مهرداد؛ اغنایی، فاطمه. (۱۳۹۸). ارزیابی تأثیرات سیاستهای حمل و نقلی در بهبود رضایتمندی شهروندان از کیفیت زندگی شهری، مطالعه موردی: شهر رشت. برنامه ریزی توسعه شهری و منطقهای، 4 (8)، ۱۴۵-۱۷۸.
13. مختاری ملک آبادی،رضا (1391). سنجش تعلق مکانی، فضایی و زیبایی شناسی نمادهای هویت شهر اسلامی(مورد مطالعه شهر پایتخت و فرهنگ تمدن اسلامی؛اصفهان)،مجموعه مقالات دومین همایش ملی شهر اسلامی،اصفهان.
14. معبودینیا، محمدتقی (1399). تحلیل چالشهای حمل و نقل پایدار شهری مبتنی بر رویکرد آینده پژوهی؛ نمونه موردی: کلانشهر تبریز، پایاننامه دکتری، رشته جغرافیا و برنامهریزی شهری، دانشکده برنامهریزی و علوم محیطی، دانشگاه تبریز.
15. Boitor, R. M., Antov, D., & Iliescu, M. (2013). Sustainable Urban Transport Planning. Romanian Journal of Transport Infrastructure, 2(1). DOI: 10.1515/rjti-2015-0010
16. Ling, S., Ma, S., & Jia, N. (2022). Sustainable urban transportation development in China: A behavioral perspective. Frontiers of Engineering and Management, 9(1), 16–30. https://doi.org/10.1007/s42524-021-0162-4
17. Sultana, S., Salon, D., & Kuby, M. (2019). Transportation Sustainability in the Urban Context: A Comprehensive Review. Urban Geography, 40(3), 1-30. https://doi.org/10.1080/02723638.2017.1395635
18. Noto, G. (2017). Combining System Dynamics and Performance Management to Support Sustainable Urban Transportation Planning. Journal of Urban and Regional Analysis, Vol. IX(1), 2017, pp. 51-71.
19. Raza, A., Ali, M.U., Ullah, U., Fayaz, M., Alvi, M.J., Kallu, K.D., Zafar, A., & Nengroo, S.H. (2022). Evaluation of a Sustainable Urban Transportation System in Terms of Traffic Congestion—A Case Study in Taxila, Pakistan. Sustainability, 14, 12325. https://doi.org/10.3390/su141912325
20. Elkin, T., McLaren, D., & Hillman, M. (1991). Reviving the City: Towards Sustainable Urban Development. Friends of the Earth, London.
