سهم پنج عامل اصلی شخصیت در پیش بینی تحمل ابهام
الموضوعات : اندیشه و رفتار در روان شناسی بالینی
سهیلا حسینی
1
(دیارتمان روان شناسی بالینی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد بین¬المللی کیش، کیش، ایران)
آدیس کراسکیان موجمباری
2
(دپارتمان روان شناسی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد کرج، کرج، ایران)
عاطفه فردوسی پور
3
(دپارتمان روان شناسی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران شرق، تهران، ایران)
الکلمات المفتاحية: تحمل ابهام, پنج عامل بزرگ شخصیت, روان نژندی,
ملخص المقالة :
تحمل ابهام، پذیرفتن عدم قطعیت به عنوان بخشی از زندگی و عدم تحمل ابهام، باورهایی در مورد نگرانی، جهت گیری مساله منفی و سبک مقابله ای اجتنابی است. پژوهش حاضر، با هدف بررسی سهم پنج عامل اصلی شخصیت در پیش بینی تحمل ابهام بود. بدین منظور، طی یک پژوهش توصیفی مبتنی برتحلیل رگرسیون، 248 نفر (136 زن و 112 مرد) از بین دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی واحد بین المللی کیش به روش خوشه ای چند مرحله ای انتخاب و از نظر تحمل ابهام و پنج عامل بزرگ شخصیت مورد آزمون قرار گرفتند. تحلیل رگرسیون نشان داد که بین عامل روان نژندی و تحمل ابهام رابطه ی منفی معنادار و بین برون گرایی و دلپذیر بودن با تحمل ابهام، رابطه ی مثبت معنادار وجود دارد. نتایج تحلیل رگرسیون گام به گام نیز نشان داد که عامل روان نژندی، به تنهایی 29 درصد، دو عامل روان نژندی و دلپذیر بودن، 33 درصد و سه عامل روان نژندی، دلپذیر بودن و برون گرایی، 34 درصد از واریانس نمره های تحمل ابهام را تبیین می کنند. یافته ها به طور کلی بیانگر آن است که روان نژندی بالا باعث کاهش تحمل ابهام و برونگرایی و دلپذیربودن، باعث افزایش تحمل ابهام در دانشجویان می شود. بنابراین به نظر می رسد چون افراد روان نژند، از نظر هیجانی ناپایدار، نگران و مضطرب اند و سریعا نسبت به فشار، واکنش نشان می دهند، نمی توانند تحمل ابهام بالایی داشته باشند. این ویژگی موجب توانایی روان نژندی در پیش بینی تحمل ابهام می شود.
