«جست و جوی نهادهای اجتماعی» در شعر کلیم کاشانی
الموضوعات :
اسماعیل حاکمی والا
1
(
استاد دانش‌کدة زبان و ادبیات فارسی ـ دانش‌گاه تهران.
)
پرنوش پژوهش
2
(
دانش‌جوی دوره دکتری زبان و ادبیات فارسی دانش‌گاه آزاد اسلامی ـ واحد علوم و تحقیقات تهران و عضو هیأت علمی دانش‌گاه آزاد اسلامی ـ واحد رودهن.
)
الکلمات المفتاحية: شعر ـ سبک هندی ـ کلیم کاشانی ـ نهادهای اجتماعی,
ملخص المقالة :
جامعه‌شناسی در ادبیات، دانشی است که مطالعات خود را روی محتوای هر اثر ادبی و جوهر اجتماعی آن و روابط متقابل ادبیات و جامعه متمرکز می‌سازد و به معرفی نقش جامعه در شکل‌گیری اثر هنری و ادبی می‌پردازد. هدف نگارنده در این مقاله عبارت است از: 1- بررسی اجمالی تأثیر جامعه‌شناسی در ادبیات فارسی 2- نگاهی به اوضاع اجتماعی، سیاسی و ادبی عصر صفوی 3- معرفی کلیم کاشانی و شعر او به کوتاهی 4- بررسی نهادهای اجتماعی از دیدگاه جامعه شناسان 5- سنجش عناصر اجتماعی شعر کلیم با نهادهای اجتماعی و تصویر نقش آن عناصر در معرفی گوشه‌هایی از جامعه عصر او.
تاریخ ادبیات در ایران، ذبیح‌الله صفا، ج 5، بخش 1، فردوس، 1373.
تاریخ ادبیات ایران از صفویه تا عصر حاضر، ادوارد براون، ترجمه بهرام مقدادی، مروارید، 1375.
تاریخ ادبیات ایران، رضازاده شفق، دانش، 1321.
تاریخ صفویه، احمد تاجبخش، نوید (شیراز)، 1373.
تذکره نصرآبادی، میرزامحمد طاهر نصرآبادی، به کوشش احمد موفق یزدی، دانش‌گاه یزد، 1379.
جامعه‌شناسی هنر، ا.ح آریان پور، انجمن دانش‌کده هنرهای زیبا، 1354.
جامعه‌شناسی ادبیات، روبر اسکار پیت، مترجم مرتضی کتبی، سمت، 1386.
جامعه‌شناسی هنر و ادبیات، فروغ آزادی، 1379.
جامعه‌شناسی در ادبیات فارسی، فریدون وحیدا، سمت، 1387.3#
جامعه‌شناسی در ادبیات، هدایت اله ستوده و مظفرالدین شهبازی، آریانا، 1386.
روزگاران دیگر: از صفویه تا عصر حاضر، عبدالحسین زرین کوب، سخن، 1375.
زمینه اجتماعی شعر فارسی، شفیعی کدکنی، اختران ـ زمانه، 1386.
زمینه فرهنگ‌شناسی، محمود روح الامینی، عطار، 1368.
سفرنامه تاورنیه، ترجمه ابوتراب نوری، تهران، کتابخانه‌سنایی، 1336.
شاعر آیینه‌ها، محمدرضا شفیعی کدکنی، آگاه، 1366.
طراز تازه، حسین حسن پور آلاشتی، سخن، 1384.
کلیات کلیم کاشانی، تصحیح پرتو بیضائی، 1336.
مبانی جامعه‌شناسی، حمید خضر نجات، دانش‌گاه شیراز، 1371.
مبانی جامعه‌شناسی، روح‌الله قرائی مقدم، ابجد، 1377.
نقد ادبی در سبک هندی، محمود فتوحی، سخن، 1385.
_||_
