بررسی نسبت گفتمانهای داخلی با دیپلماسی هسته‌ای ایران
الموضوعات :سعید آجورلو 1 , مجید توسلی‌رکن‌آبادی 2 , عباس ملکی 3 , صادق زیباکلام 4
1 - داشجوی دکتری گروه علوم سیاسی، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران.
2 - دانشیار گروه علوم سیاسی، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران.
3 - دانشیار سیاستگذاری انرژی، دانشگاه صنعتی شریف، تهران، ایران.
4 - استاد گروه علوم سیاسی، دانشگاه تهران، تهران، ایران
الکلمات المفتاحية: گفتمان, اعتدال, اصلاح‌طلبی, اصول‌گرایی, مذاکرات هسته‌ای, پرونده هسته‌ای ایران,
ملخص المقالة :
در این مقاله تاثیر گفتمانهای سیاست داخلی بر عملکرد جریان‌های سیاسی در مذاکرات هسته‌ای بررسی خواهد شد. فرضیه نویسنده مقاله این است که اعتقاد گفتمان اصلاح طلبی به تنش زدایی و توسعه سیاسی موجب شده تا این گفتمان مخالف چالش برای پیشرفت در فناوری هسته‌ای باشند. در مقابل، اصول-گرایان انرژی هسته‌ای را نماد مقابله و مقاومت مقابل غرب می دانند. اعتدال گرایان نیز به واسطه اعتقاد به توسعه اقتصادی و همکاری با نظام جهانی، موافق اعتماد سازی با غرب برای حل مساله هسته‌ای هستند. ضمن اینکه آرایش نیروهای سیاسی داخل نظام بر اساس اعتقاد به برجام یا مخالفت با برجام سنجیده می شود. به منظور آزمون فرضیه مزبور، ضمن مرور برخی تئوری‌ها، ابعاد اندیشه‌های جناح‌های اصلی سیاست ایران بر اساس نظریه گفتمان بررسی خواهد شد و سپس، عملکرد آنها در زمینه مذاکرات هسته‌ای ارزیابی خواهد شد. مناقشه هسته‌ای ایران موجب پیوند سیاست داخلی و سیاست خارجی گردید به نحوی که فراز و نشیب این پرونده موجب تغییرات در آرایش نیروهای سیاسی داخلی نظام شد. برخی از اصولگرایان را به اعتدال‌گرایان نزدیک کرد و موجب شد شکاف بزرگی میان اصولگرایان شکل بگیرد.
_||_
