روابط خارجی ایران وعربستان در سالهای 1384 تا1392 با تاکید بر تحولات عراق
الموضوعات :
فریدون اکبرزاده
1
,
شیوا جلال پور
2
,
ابوطالب جعفری
3
1 - استادیار گروه علوم سیاسی،واحد اهواز،دانشگاه آزاد اسلامی، اهواز، ایران.
2 - استادیار گروه علوم سیاسی،واحد اهواز،دانشگاه آزاد اسلامی، اهواز، ایران.
3 - دانشجوی دکتراعلوم سیاسی، واحد خرمشهر ،دانشگاه آزاد خرمشهر-خلیج فارس،ایران
الکلمات المفتاحية: ایران, عراق, عربستان, ژئوپلتیک, تشیع وتسنن,
ملخص المقالة :
ایران وعربستان دو کشور مهم در خاور میانه محسوب می شوند هرچند اختلافات مذهبی میان دو کشور وجود دارد اما اشتراکات فرا مذهبی (دینی ) نیز وجود دارد که این دو روند روابط خارجه این دو کشور را در ادوار مختلف بنا نهاده است سوالی که در مقاله حاضر مطرح است این است که اساسا چه مسایلی در استحکام وگسست روابط بین دو کشور در سالهای 84 تا 94 دخیل بوده که می توان گفت مساِئل منطقه ای ازجمله تحولات عراق بوده ، مطالعات نشان می دهد هرچه از دوران ریاست جمهوری محمود احمدی نژاد گذشته روابط دو کشور رو به سردی گرایش پیدا کرده وتنش بین ایران وعربستان شدت گرفته است .اساسا تعلقات طرفین نسبت به حوزه های نفوذشان و ورود هر یک به حوزه تحت نفوذ دیگری علل اصلی این تنش ها بوده است که منجر به تخاصم وحتی تهدید لفظی بین دولتمردان دو کشور در سالهای اخیر گردید. پس از خروج نیروی های امریکایی از عراق ،عربستان تمام تلاشش را کردتا کارگزاران سنی را در تغییرات سیاسی عراق حاکم نماید ولی با توجه به نفوذ ایران در بین تشییع وهمین تاکید دول دیگر بر ایجاد یک حکومت دمکراتیک در عراق و همچنین تکثر تشیع بر تسنن در عراق کارگزاران شیعه انتخاب شدند.آنچه مسلم است عربستان خود رامدافع تسنن در منطقه میداند و ایران خود را مدافع تشیع در منطقه می خواند .قدرمسلم آنست که مسایل ژئوپلتیکی منطقه یا تاثیر گذار بر روابط ایران وعربستان می باشد یا تاثیر پذیر از این روابط می باشد .
_||_
