تأثیر محلول‌پاشی روی، بر و منگنز بر عملکرد گلرنگ در شرایط مختلف رطوبتی

عباس یزدی فر ¹ ( دانشگاه آزاد اسلامی واحد تاکستان، گروه زراعت، تاکستان، ایران )
سعید سیف زاده ² ( دانشگاه آزاد اسلامی واحد تاکستان، گروه زراعت، تاکستان، ایران )
حمیدرضا ذاکرین ³ ( دانشگاه آزاد اسلامی واحد تاکستان، گروه زراعت، تاکستان، ایران )

تاريخ الإرسال : 23 الإثنين , شعبان, 1437 تاريخ التأكيد : 30 السبت , ذو الحجة, 1437

الکلمات المفتاحية: گلرنگ, محلول پاشی, دور آبیاری, عملکرد روغن دانه,

ملخص المقالة :

این پژوهش به منظور بررسی تأثیر محلول‌پاشی روی، بر و منگنز بر عملکرد گلرنگ رقم محلی اصفهان تحت شرایط مختلف رطوبتی در بهار و تابستان 1394 در منطقه قزوین انجام شد. این آزمایش به صورت کرت‌های یکبار خرد شده در قالب طرح بلوک‌های کامل تصادفی در 3 تکرار اجرا شد. عوامل مورد آزمایش شامل: دور آبیاری در 3 سطح (I1: آبیاری هر 6 روز یکبار، I2: آبیاری هر 9 روز یکبار و I3: آبیاری هر 12 روز یکبار) به عنوان عامل اصلی و محلول‌پاشی عناصر ریزمغذی در 8 سطح (M1: Zn، M2: B، M3: Mn، M4: B + Zn، M5: Mn + Zn، M6: B + Mn، M7: B + Zn + Mn: M8: آب خالص (شاهد)) به عنوان عامل فرعی در نظر گرفته شدند. نتایج تجزیه واریانس نشان داد که اثر ساده آبیاری و اثر ساده محلول‌پاشی بر عملکرد دانه گلرنگ معنی‌دار بودند. نتایج مقایسه میانگین‌های اثر آبیاری بر عملکرد دانه نشان داد که بیشترین عملکرد دانه متعلق به تیمار آبیاری 6 روز با میانگین 1584 کیلوگرم در هکتار بود و تیمارهای 9 و 12 روز آبیاری به ترتیب با میانگین‌های 1438 و 1306 کیلوگرم در هکتار کمترین عملکرد دانه را داشتند و از نظر آماری در یک گروه آماری مشترک قرار داشتند. نتایج مقایسه میانگین‌های اثر سطوح محلول‌پاشی بر عملکرد دانه نشان داد که تیمار روی + منگنز + بور با میانگین 1579 کیلوگرم در هکتار بیشترین عملکرد دانه را دارا بود و کمترین مقدار عملکرد دانه متعلق به تیمار شاهد با میانگین 1262 کیلوگرم در هکتار بود.