بررسی جامعه شناختی توسعه‌ی پایدار عشایر
الموضوعات :
محمدعلی مقدسی
1
(
)
حافظ احمدی
2
(
)
الکلمات المفتاحية: توسعه ی پایدار, عشایر, اسکان عشایر, آسیب شناسی اسکان, نگرش سیستماتیک,
ملخص المقالة :
در گفتمان توسعه که در سده ی اخیر بر ایران حکمفرما بوده، لزوم توجه به ارتباط ارگانیک بین سه شیوه ی زیست جاری در کشور(کوچ نشینی، روستانشینی و شهرنشینی) جهت حصول توسعه ی پایدار و متوازن امری ضروری وشایسته ی توجه است. بر همین مبنا، وبه دلیل تأثیرات کمتر و بطئی تری که جامعه ی عشایری از روند تجدد جاری پذیرفت در تاریخ معاصر هدف تلاش های متعدد برنامه ریزان و مسئولان امر برای اسکان، یکجانشینی وفرایند ادغام هر چه سریعتر در پیکره ی ملی کشور قرار گرفت. اسکان در دو مقطع از تاریخ عشایر جنبه ی اجرایی به خود گرفت نخست در دوره ی رضاشاه، به صورت اسکان اجباری که با ناکامی همراه بود و دیگری در دوره ی فعلی که به خواست و تمایل خود کوچندگان و با کمک دولت جمهوری اسلامی جنبه ی عملی یافت.در این مقاله با نشان دادن ضرورت برنامه ریزی جامع تر در خصوص اسکان، و با هدف تسهیل امر اسکان پس از ذکر اقدامات جمهوری اسلامی در این راستا در نگاهی آسیب شناختی مرحله ی پس از اسکان مورد بررسی قرارگرفت و علل آثار نامطلوب مشاهده شده را در سه مورد برداشت ساده و سطحی از مفهوم توسعه، فاصله ی عمیق بین ایده وعمل و عدم وجود نگاه سیستماتیک به مسائل معرفی و خلاصه کردیم ودر انتها راهکارهای لازم جهت اصلاح برنامه ریزی ها در راستای بهتر پیاده کردن اسکان ارائه گردید.
