حضور و عالمداری در ملاصدرا و هایدگر
الموضوعات : Epistemological researchesفاطمه قوانلو 1 , حامد ناجی اصفهانی 2
1 - دانشجو دکترا فلسفه و کلام اسلامی دانشگاه آزاد واحد خوراسگان
2 - استادیار دانشگاه اصفهان.
الکلمات المفتاحية: ملاصدرا, علم حضوری, هایدگر, حضور, عالمداری,
ملخص المقالة :
علم حضوری انسان به خودش، بنیان حضور وی نزد خود و شهود مستقیم هستی است. ملاصدرا با تکیه بر نفس به عنوان هستی که عین شناسایی و قلمرو تلاقی وجود و علم است، آدمی را از ورطه تقابل غیرقابل رفع ذهن و عین نجات می دهد. آدمی با حضور نزد خود، هستی خویش را متصل به عالم خارج مییابد. یافتن خود در میان موجودات و داشتن نسبت خاصی با هستی، به معنای داشتن عالم است. هایدگر نیز با تکیه بر نسبت خاص انسان با هستی و توانایی انسان بر تفسیر و ارزیابی هستی و فرارفتن از هستی، مسئله حضور و عالمداری را مطرح میکند. بنابراین میتوان گفت حضور آدمی نزد خود، بنیان عالمداری اوست و از این لحاظ، ملاصدرا و هایدگر مشابهت بسیاری به یکدیگر دارند.
