اثر پری بیوتیک ها بر روی تولید باکتریوسین و اتصال به روده باکتری های لیزینی باسیلوس اسفاریکوس DY13 و باسیلوس کلوسیی DY14

الموضوعات :

Yati Vaidya ¹ (کارشناس ارشد، انستیتو مطالعات تلفیقی و تحقیقات بیوتکنولوژی و علوم وابسته،ADIT ، دهلی نو، هند)
Shriram Patel ² (کارشناس ارشد، انستیتو مطالعات تلفیقی و تحقیقات بیوتکنولوژی و علوم وابسته،ADIT ، دهلی نو، هند)
Prashant Kunjadiya ³ (استادیار، گروه بیوشیمی، دانشکده علوم، دانشگاه بارودا،گجرات، هند)
Chaitanya Joshi ⁴ (استاد، گروه بیوتکنولوژی جانوری، دانشکده علوم دامپزشکی و دامپروری، دانشگاه کشاورزی آناند، گجرات، هند)
Anju Kunjadia ⁵ (استادیار، مرکز مطالعات بین رشته ای علوم وتکنولوژی، دانشگاه سردار پاتل، آندرا، گجرات، هند)

تاريخ الإرسال : 02 الخميس , ذو الحجة, 1438 تاريخ التأكيد : 11 الأحد , محرم, 1439 تاريخ الإصدار : 04 الثلاثاء , جمادى الثانية, 1439

الکلمات المفتاحية: فعالیت آنتاگونیستی, باکتریوسین, باکتری های پروبیوتیک, سنجش چسبندگی, پری بیوتیک ها,

ملخص المقالة :

سابقه و هدف: پروبیوتیک‌ها میکروارگانیسم‌های زنده‌ای هستند که در صورت مصرف شدن به میزان کافی سودمندند. به منظور تخمین قابلیت پروبیوتیکی این میکروارگایسم‌ها ضروری است که فواید بهداشتی، کارایی و ایمنی آنها مورد ارزیابی قرار گیرد. این مطالعه با هدف بررسی قابلیت اتصال به روده باکتری های های لیزینی باسیلوس اسفاریکوس DY13 و باسیلوس کلوسیی DY14 جدا شده از شیر انسان های سالم انجام شد. همچنین اثرات پری بیوتیک های طبیعی و تجاری بر روی تولید باکتریوسین با استفاده از این دو سویه نیز مورد ارزیابی قرار گرفت. مواد و روش ها: سویه‌های های لیزینی باسیلوس اسفاریکوس سویه DY13 و باسیلوس کلوسی سویه DY14 از نظر توانایی تحمل شرایط مصنوعی معدی-روده‌ای مورد بررسی قرار گرفتند. علاوه بر آن، این جدایه‌ها از نظر ویژگی‌های چسبندگی به خود (auto-aggregation) و یکدیگر (co-aggregation) و همچنین ویژگی‌های آب گریزی سطح سلول مورد بررسی قرار گرفتند. اثر پری بیوتیکی ترکیبات (مانیتول، سوربیتول، سیر، پیاز و عسل) بر تحریک تولید باکتریوسین باکتری های اشریشیا کلی، باسیلوس سرئوس، باسیلوس سوبتیلیس، سودوموناس ائروجینوسا و استافیلوکوکوس اورئوس نیز مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: در مقایسه با شاهد، توانایی چسبندگی به خود سویه های DY13 و DY14 به میزان 4 درصد کاهش داشت. هر دو جدایه توانایی چسبندگی به یکدیگر قابل توجهی داشتند. درصد آبگریزی جدایه های DY13 و DY14 به ترتیب بین 51 تا 52.7 درصد و 59.1 تا 66.1 درصد بود. بررسی مقایسه‌ای مربوط به اثر پری بیوتیک ها (مانیتول، سوربیتول، سیر، پیاز و عسل) بر روی رشد جدایه‌های باکتریایی و تولید باکتریوسین نشان داد که عسل بهترین منبع برای بهبود رشد سویه باکتری و همچنین تحریک تولید باکتریوسین است. نتیجه‌ گیری: با توجه به ویژگی های چسبندگی قابل توجه جدایه های مورد بررسی، این باکتری ها می توانند به عنوان پرو بیوتیک های مناسب و کارآمد همراه با عسل به عنوان پری بیوتیک مورد استفاده قرار گیرند.