سبکهای انگیزش و پیشرفت تحصیلی: نقش واسطهاى خودپنداشت تحصیلی
الموضوعات :
افسانه لطفی عظیمی
1
(دانشجوی دکتری دانشگاه امام رضا(ع)،مربی دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران جنوب)
صغری ابراهیمی قوام
2
(دانشیار دانشگاه علامه طباطبایی)
الکلمات المفتاحية: سطح نگرش, پیشرفت تحصیلی, خودپنداشت تحصیلی,
ملخص المقالة :
هدف پژوهش حاضر تعیین نقش واسطه‎ای خودپنداشت تحصیلی در رابطه بین سبک‎های انگیزش و پیشرفت تحصیلی بود. 140 دانش‎آموز دختر سال سوم دبیرستان رشته تجربی شهر تهران به صورت نمونه‎برداری چندمرحله‎ای انتخاب شدند و به مقیاس انگیزش تحصیلی (AMS، والرند و دیگران، 1992) و مقیاس خودپنداره تحصیلی (دلاور، 1373) پاسخ دادند. پیشرفت تحصیلی دانش‎آموزان نیز بر اساس میانگین نمره‎های پایان ترم سه درس زیست‎شناسی، فیزیک و شیمی مشخص شد. نتایج پژوهش نشان دادند خودپنداشت تحصیلی با انگیزش درونی و پیشرفت تحصیلی رابطه مثبت معنادار دارد. نتایج تحلیل مسیر نیز نشان دادند اثر مستقیم خودپنداشت بر پیشرفت تحصیلی معنادار بود امّا اثر غیرمستقیم متغیرهای انگیزش بیرونی، انگیزش درونی و بی‎انگیزشی تحصیلی بر پیشرفت تحصیلی از طریق متغیر واسطه‎ای خودپنداشت معنادار بود. بر اساس یافته های پژوهش حاضر می توان نتیجه گرفت خودپنداشت تحصیلی به عنوان یک متغیر واسطه‎ای در رابطه بین انگیزش تحصیلی و پیشرفت تحصیلی عمل می‌کند.
