نگرشی بر «بغی» در فقه شیعة اثنی عشری
الموضوعات : نامه الهیات
سید محمد موسوی بجنوردی
1
(
استاد دانشکدة الهیات دانشگاه آزاد اسلامی- واحد تهران شمال
)
انسیه عاصم نخجوانی
2
(
دانش‌آموخته کارشناسی ارشد رشتة فقه و مبانی حقوق، دانشگاه آزاد اسلامی-واحد تهران شمال
)
الکلمات المفتاحية: تشیع, محاربه, بغی, جرم سیاسی, خروج از حاکمیت دینی, ارتداد,
ملخص المقالة :
عنصر مادی جرم سیاسی سوء نیت ندارد بلکه سوء ادراک دارد. بغی به معنای ظلم می‌باشد. بغی در شریعت اسلام می‌تواند جرم سیاسی محسوب گردد. عامل بغی به خیال خودش حسن نیت دارد و خدمت به جامعه می‌کند، اما در ادراکش اشتباه می‌کند. فقهای بزرگ شیعه غالباً باغی را کسی می‌دانند که بر امام عادل خروج کند، اما این معنا قابلیت توسعه دارد. برای مجازات بغی، عده‌ای آن را در زمرة حدود می‌دانند و عده‌ای خارج از شمول حد می‌دانند. البته حق این است که طبق نظر اسلام و عدالت اجتماعی با مجرم سیاسی به‌طور مشفقانه عمل گردد و او را رهنمون کنند. او باید از سوء ادراکی که دارد به راه راست هدایت شود، چرا که مشمول سوء نیت است و نه سوء ادراک.
_||_
