واکاوی ریشه‌ها و جلوه‌های زبان‌پریشی در شعر دهۀ هفتاد
الموضوعات : پژوهش های نقد ادبی و سبک شناسی
قربانعلی ابراهیمی
1
(استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی، واحد نجف‌آباد، دانشگاه آزاد اسلامی، نجف‌آباد، ایران.)
الکلمات المفتاحية: رضا براهنی, شعر دهۀ هفتاد, زبان‌پریشی, شعر زبان‌گرا, مجنون‌نگاری, علی باباچاهی,
ملخص المقالة :
"زبان پریشی" یکی از اصطلاحاتی است که از دهۀ هفتاد وارد شعر و نقد ادبی شده است و نقد و نظرهای متفاوت و گاه متناقضی را به همراه داشته است. شاعران دهۀ هفتاد و برخی منتقدانی که با دیدی مثبت به شعر دهۀ هفتاد و دستاوردهای آن می نگرند، "زبان پریشی" را به عنوان یکی از شاخصه های تأثیرگذار و محوری شعر دهۀ هفتاد می دانند و به کارگیری آن را در شعر به مثابۀ نوعی دستاورد هنری تلقّی می کنند. از سوی دیگر، شاعران نسل قبل و منتقدان تثبیت شده ای قرار دارند که با دید انکاری به این نوع تجربه ها نگاه می کنند و شعرهای مبتنی بر زبان پریشی را زیر عنوان هرج و مرج ادبی و یکی از نشانه های انحراف شعر فارسی می دانند. دیدگاه میانه ای نیز وجود دارد که سعی می کند با تکیه بر مباحث نظری و انتقادی، وجوه مثبت و منفی زبان‌پریشی در شعر فارسی را مورد بررسی قرار دهد. این پژوهش فارغ از ارزش داوری های مورد اشاره، بر آن است تا مبانی نظری و تئوریک زبان پریشی و پیامدهای آن را در شعر فارسی واکاوی کند. بر این اساس زبان‌پریشی و پیامدهای آن در شعرهای رضا براهنی و علی باباچاهی مورد بررسی قرار می گیرد.
_||_
