رتبه‌بندی نواحی منطقه 15 تهران بر اساس مؤلفه‌های تاب‌آوری
الموضوعات :
فروغ فتاحی واجاری
1
(
دانشجوی دکتری جغرافیا و برنامه‌ریزی شهری، واحد تهران‌شمال، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران .
)
رحیم سرور
2
(
استاد گروه جغرافیا، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران.
)
علیرضا استعلاجی
3
(
استاد گروه جغرافیا، واحد یادگار امام خمینی (ره) شهرری، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
)
الکلمات المفتاحية: رتبه‌بندی, شهر, نواحی, واژگان کلیدی: تاب‌آوری,
ملخص المقالة :
چکیده گستردگی مباحث و پدیده‌های شهری و نیاز روزافزون شهروندان به مسائل مختلف لزوم توجه به همه ابعاد شهر را ضروری می‌سازد که مدیران و برنامه‌ریزان شهری باید همواره بدان‌ها توجه داشته باشند. تاب‌آوری یکی از مفاهیم نوینی است که امروزه مورد توجه بسیاری از مدیران شهری قرار گرفته است. هدف تحقیق حاضر رتبه‌بندی نواحی منطقه 15 بر اساس مؤلفه‌های تاب‌آوری می‌باشد. نتایج کلی تحقیق نشان می‌دهد که کمترین میزان تاب‌آوری متعلق به ناحیه یک با امتیاز تاب‌آوری 39/3 می‌باشد. در بررسی مؤلفه‌های تاب‌آوری مشاهده شد که نوسان چندان زیادی بین نواحی وجود ندارد و این وضعیت برای تاب‌آوری منطقه نیز مشهود است. در تحلیل مؤلفه‌ها نیز مشاهده شد که ناحیه یک در اکثر مؤلفه‌ها، تاب‌آوری پایینی داشته است. بنابراین پایین‌ترین میزان تاب‌آوری متعلق به ناحیه یک و بالاترین میزان تاب‌آوری نیز متعلق به ناحیه پنج با امتیاز 69/3 می‌باشد. این ناحیه نیز در اکثر مؤلفه‌ها تاب‌آوری بالایی داشته است.
References
Akbari, Sh., and Habibi Babadi, M., (1394), “Develop a model pattern for sustainable development of local communities in the management of the natural crisis”, National Conference of Modern Horizons in Empowerment and Sustainable Development, Architecture, Construction, Tourism and Urban and Rural Environment, Hamedan, p 10.
Aslani, F. and K. Amini. H., (1397), “an overview of the concepts, indicators, frameworks and models of earthquake versus earthquake”, Disaster prevention and management knowledge (DPMK), Quarterly, Vol. 8, No. 2, Serial 28, Pp 119-136.
Bastamnia, A., Rezaie, MR., Tazesh, Y., and M., Dastoorpoor, (2016), “Evaluation of Urban Resilience to Earthquake A Case Study: Dehdasht City”, International Journal of Ecology & Development, 31 (4).
Ghiasvand, A., (2013), “A report on general policies for resilient economy”, an overview of global literature on national reconciliation (Persian)]. Tehran: Economic Studies.
Gunderson, L., (2010), “Ecological and human community resilience in response to natural disasters”, Ecology and Society 15 (2): 18. [online] URL: http://www.ecologyandsociety.org/vol15/iss2/art18/.
ICLEI., (2015), “The Strategic Use of Spatial Data for Urban Resilience”, ICLEI Resilient Cities. Bonn, Germany.
Kärrholm, M., Nylund, K., and de la Fuente, P.P., (2014). Spatial resilience and urban planning: “Addressing the interdependence of urban retail areas, Cities”, London, England, 36, 121-130.
Mohamadi, A., Ashoori, K. and M., Robati, (1396), “explanation and evaluation of institutional components in the spontaneous urban settlements of the case study: the urban district of the city of sanandaj”, the Quarterly Journal of Urban Studies, No 22, 75-88.
Municipal region15. tehran.
Palekiene, O. Simanaviciene, Z. Bruneckiene, J. (2015): The application of resilience concept in the regional development context, Procedia- Social and Behavioral Sciences, Vol. 213, pp179- 184.
Partovi, P., Behzadfar, M. and Z., Shirani, (1395), Urban design and social resilience (case study: Isfahan, Jolfa), Architecture and Urban Communities, No 17, 99-117.
Piran, p., Asadi, S. and Dadgar, N., (1396), “Review of role of social media in the success of the rehabilitation process”. Journal of Housing and rural inviromental, No 157, 87-100.
Rezaee, M., Rafiyan, M., and S.M., Hosseini, (1394), assessment and assessment of the physical resilience of urban communities against earthquake (case study: city districts of tehran), human geographical research, 47 (4), pp. 609-623.
Sheykhi, M., Rafiyan, M., Piri, E., and S., Pashabadi, (1397), Dimensions and components of resilience in small townscase study (Kamyaran), journal of research and urban planning, 9 (32), 67-82.
