بررس اثر تنش اکسداتیو برروی پروتئومیکس لیستریا مونوسایتو ژنز PTCC 1297

الموضوعات : Biotechnological Journal of Environmental Microorganisms

سمانه کاظمی ¹ , مانوش زنده دل ²

1 - معاونت تحقیقات و فناوری، دانشگاه علوم پزشکی گیلان ، رشت ، ایران
2 - معاونت تحقیقات و فناوری، دانشگاه علوم پزشکی گیلان ، رشت ، ایران

تاريخ الإرسال : 14 السبت , صفر, 1444 تاريخ التأكيد : 22 الثلاثاء , ربيع الأول, 1444 تاريخ الإصدار : 28 الثلاثاء , رجب, 1443

الکلمات المفتاحية: پروتئومیکس , لیستریا موناسیتوژنزPTCC1297, تنش اکسداتیو, تمرکز ایزوالکتریک , سدیم دودسیل سولفات پلی آکریل آمید ژل الکتروفورز,

ملخص المقالة :

لیستریا مونوسیتوژنز یک پاتوژن باکتریایی انسانی، منتقل;شونده از غذا، گرم مثبت است که در همه‌جا یافت شده و می‌تواند باعث لیستریوز گردد. این بیماری با میزان بستری بالا (بیش از 90 درصد) کشنده است. هدف از این مطالعه تعیین اثر پراکسید هیدروژن (H2O2) بر پروتئومیکس لیستریا مونوسیتوژنز می‌باشد. سلول‌های باکتریایی در معرض غلظت‌های غیر کشنده و به‌تدریج رو به افزایش تنش اکسیداتیو (06/0، 3/0، 6/0، و 5/1 درصد از H2O2) قرار گرفتند. تغییرات الگوی پروتئینی سلول‌های مواجهه یافته با H2O2 و کنترل (سلول‌های تطابق نیافته) با روش‌های;متمرکزسازی ایزو الکتریک (IEF) و الکتروفورز ژل سدیم دود سیل سولفات پلی اکریل آمید (SDS-PAGE) مشخص شدند. لکه‌های پروتئینی با استفاده از رنگ‌آمیزی با کلوئیدال کوماسی بلو قابل‌مشاهده شدند. براساس نتایج به‌دست‌آمده 1400 لکه روی ژل‌ها مشخص شد. از بین این نقاط، 85 نقطه با کمک نرم‌افزار و تائید چشم شناسایی شدند. پس از تجزیه‌وتحلیل این نقاط، 9 نقطه بیشترین تغییرات را نشان دادند. این نقاط دارای تراکم مناسب بوده و نشان‌دهنده پاسخ باکتری به شرایط تنش می‌باشند. می‌توان نتیجه گرفت که ساختار پروتئوم لیستریا مونوسیتوژنز PTCC 1297 در مواجهه با تنش اکسیداتیو تغییر می‌کند. نه لکه پروتئینی روی ژل پس از تجزیه‌وتحلیل لکه‌های پروتئینی، تغییرات قابل‌توجهی داشتند. این مکان‌ها، نحوه واکنش باکتری‌ها تحت تنش را نشان دادند. بیان برخی از این لکه‌ها افزایش‌یافته بود، درحالی‌که برخی دیگر کاهش‌یافته بود.